کشورهای صنعتی پس از رنسانس شاهد اتفاقاتی همچون انقلاب خانواده و انقلاب جنسی بودند که به تضعیف نهاد خانواده انجامید. با این رخداد و هنگامی که سیاستمداران این کشورها مؤلفه قدرتمند جمعیت که پشتوانه رشد اقتصادی و سیاسی آن‌ها در جهان محسوب می‌شود را تا حد زیادی از دست دادند، درصدد برآمدند با کنترل جمعیت سایر مناطق جهان، برتری نسبی خود را در اقتصاد و سیاست حفظ کنند. بنابراین از سال 1900 یعنی از دوره تقابل جمعیتی و استانداردهای دوگانه جمعیتی به بعد، پروژه طراحی اجتماعی جمعیت در جهان از سوی کشورهای غربی در کشورهای شرقی و به‌ویژه کشورهای اسلامی توجیه شد؛ به‌گونه‌ای که مسئولان این کشورها وادار شدند نرخ رشد کشورشان را کاهش دهند.