محمدرضا سرشار، نویسنده و پژوهشگر با تأکید بر اینکه ادبیات داستانی یکی از مقوله‌هایی است که سعی می‌کند زندگی و آداب و رسوم ملت‌ها را جزء به جزء به تصویر بکشد و تأثیرش بسیار بیشتر از آثار دیگر است، بیان کرد: جامعه ایرانی در گذشته کتاب‌های زیادی از جمله رمان و داستان‌های بلند از نویسندگان خارجی مطالعه کرده و به طبع با فرهنگ و آداب و رسوم آن کشورها آشنایی پیدا کرده‌ است. 
حیف است که زبان و ادبیات کهن فارسی و آثار فاخر شاعران و نویسندگان معاصر و کهن ایرانی به زبان‌های زنده دنیا ترجمه و معرفی نشود.
این منتقد ادبی درباره ضرورت معرفی فرهنگ بین ملت‌ها از طریق ترجمه آثار ادبیات داستانی اظهار کرد: وقتی فرهنگ کشورها از طریق کتاب به یکدیگر معرفی شوند به خصوص فرهنگ ایران و پاکستان که به دلیل زبان مشترک فارسی و اردو هم‌کیش و دارای سابقه مشترک طولانی هستند، یک نوع نزدیکی بین مردم دو کشور ایجاد می‌شود. 
وقتی ما آثار فرهنگ‌های غربی بسیار دور- که هیچ قرابت جغرافیایی با ایران ندارند- را می‌خوانیم، احساس خوبی به ما دست می‌دهد گویا مردم آن کشورها را می‌شناسیم. در همه آثار ترجمه‌ای متوجه می‌شویم که انسان‌ها روی این کره‌ خاکی یک اصل و یک منشأ دارند. یا خواهر و برادرند یا پدر و مادرند و با وجود ضعف‌ها و قوت‌ها و بیم و امیدهای مشترک درست مثل هم هستند و همین موضوع به ارتقای صلح جهانی کمک خواهد کرد.