در بحث رضای الهی و نشانه اینکه خدا از ما راضی است، یکی از نکاتی که قرآن مطرح می‌کند این است که ما چقدر از خدا می‌ترسیم. در آیات داریم خدا از کسانی که از او می‌ترسند راضی است... این یعنی بی‌ادبی در پیشگاه خدای متعال این اثر را خواهد گذاشت که ما را آلوده کند. پس این آلودگی موجب زجر، عذاب و شکنجه روحی ما می‌شود. خدا می‌فرماید از عاقبت سوء گناهان بترسید. ترسیدن از عاقبت سوء گناه خودش از نشانه‌هایی است که خداوند از ما راضی است و خداوند از انسان‌هایی که نسبت به این عاقبت‌های بد بی‌تفاوت نیستند و نگاهی پشیمان دارند خوشش می‌آید و از آن‌ها راضی است. اگر خداوند خیر بنده‌ای را بخواهد (قطعاً او را دوست دارد که خیرش را می‌خواهد‌) یک نصیحت کننده‌ای از درون دلش قرار می‌دهد. از سؤالات این کاملاً هویداست. وقتی کسی می‌گوید که من گناه می‌کنم، پشیمان و ناراحت هستم، از کجا بفهمم که خدا از من راضی است؟ این همان واعظ بنفس است یعنی یک کسی در درونش هست ... یک جنبه احیاگری در درون او هست که می‌خواهد نگذارد او بمیرد. در تعبیرهای اخلاقی به آن نفس لوامه می‌گویند. نفس لوامه یعنی وجدان اخلاقی، نفس ملامتگر. بُعدی از نفس هست که دائماً ما را به بدی‌ها دعوت می‌کند، لامارة بالسوء. بدی‌ها را خوب جلوه می‌دهد و می‌گوید که به سمت این‌ها بیا، در واقع زشتی است که آن را تزئین و آرایش می‌کند و به عنوان یک چیز قشنگ جلوه می‌دهد. این کار نفس اماره و در واقع شیطنت است. شیطنتی که دارد زیباسازی و دروغ‌پردازی می‌کند. آن قدر دروغ را آرایش و تزئین می‌کند که انسان خود به خود به سمت آن حرکت می‌کند. معمولاً سیستم گناه این است و اِلا اگر کسی واقعیت گناه را بداند یک نفر روی زمین گناه نمی‌کند. حتی ممکن است مکروه هم انجام ندهد، اگر واقعیت را بفهمد. گناه این قدر زشت و بدمنظر و کریه است که اگر در خواب هم واقعیت آن را ببیند چه بسا سکته کند. بنا نیست که به ما زشتی گناه را نشان بدهند و ما آن موقع گناه نکنیم، بناست که ما نشان نداده انتخاب کنیم. معنای کمال همین است، پیامبر(ص) فرستاده، عقل داده و نیروهای درگیر داده تا ما در این فضای درگیری رشد کنیم. رشد ما در فضای درگیری معنا پیدا می‌کند. اگر قرار بود موجودی باشیم که به هیچ وجه گناه نکنیم و حقایق را بفهمیم دیگر انسان نمی‌شدیم بلکه فرشته می‌شدیم.