مشکل نیروهای مذهبی، غفلت از سعه‌ صدری است که امثال دکتر بهشتی‌ها داشتند. در مورد وسعت نظر شهید بهشتی، همین بس که دشمن همیشه به تنگ‌نظریِ افراد به ظاهر مذهبی امیدوار بود و شهید بهشتی برعکس، به عنوان یک شخصیت مذهبی، شدیداً بر آزادی اندیشه و وسعت نظر تأکید داشت. بدین لحاظ دشمن، دشمنِ شهید بهشتی بود زیرا او با وسعت نظری که داشت بسیاری از حیله‌های دشمن را خنثی می‌کرد.
شهید بهشتی اسلام را به وسعت جهان مدنظر داشت و آن را جهانی می‌دید، بنابراین برای بقیه‌ اندیشه‌ها احترام قائل بود، ولی نه آن‌طور که جریان‌های مقابل نظام اسلامی انتظار داشتند در تصمیم‌گیری‌های کلان نظام اسلامی حاضر باشند در حالی‌که بیش از ۹۰درصدِ مردم به جمهوری اسلامی رأی داده بودند.
تفاوت روش شهید بهشتی [با دیگران] در نگاهی بود که شهید بهشتی به نظام اسلامی در این تاریخ داشت که در هر حال، جای خود را در این جهان باز می‌کند و نباید نگران جریان‌هایی بود که سعی داشتند با روحیه‌ غرب‌گرایی نظام اسلامی را استحاله کنند.
شهید بهشتی در صحبتی که در دانشگاه داشتند وقتی درباره تهمت‌ها و اتهاماتی که به ایشان زده شده، سؤال کردند؛ فرمود: وقتی‌ بنده چنین تریبونی در اختیار دارم و می‌توانم از خود دفاع کنم، عملاً امکان دفاع از کسانی که چنین تریبونی ندارند، گرفته شده است، پس بهتر است از اتهام‌زنندگان، دلیل و مدرکِ سخنانشان پرسیده شود.
نقش شهید بهشتی را در تصویب قانون اساسی در دو جهت یکی در تنظیم محتوا و اصول و دیگر در مدیریت مجلس را که حاکی از سعه‌ صدر و تحمل فوق‌العاده‌ی او بود، نباید فراموش کرد.
مرحوم آیت‌الله مهدوی کنی می‌فرمودند: مرحوم بهشتی درزمینه عقاید بنی صدر احساس خطر می‌کرد، ولی تحمل کرد تا سرانجام بنی‌صدر باطن خود را ظاهر کرد و امام هم راضی شدند او را بردارند.
حضرت امام خمینی(ره) اولاً فرمودند: «بهشتی یک ملت بود برای این ملت ما» و ثانیاً متذکر شدند: «بهشتی مظلوم زيست و مظلوم مُرد و... ». حال سؤال اساسی آن است آیا نباید به معنایِ یک ملت‌بودنِ آن مرد الهی فکر کرد؟ راستی! چگونه می‌شود یک انسان در تاریخ خود و درک حضور تاریخی‌اش به وسعتِ یک ملت می‌شود؟! و چگونه با عدم درکِ چنین انسانی و با انواع تنگ‌نظری‌ها، او را مظلوم‌وار از دست دهیم؟