نخستین ویژگی امام باقر(ع)، جاذبه ایشان بود. امروزه برخی از ما آن قدر دایره روابطمان را تنگ کرده‌ایم که همه را طرد می‌کنیم. زندگی ائمه(ع) برای ما میزان است و باید خودمان را با آن بسنجیم.
شیخ طوسی در کتاب امالی نقل کرده شخصی اهل شام آمده بود مدتی در مدینه زندگی کند. شام در دوره بنی‌امیه مرکز تبلیغات علیه امیرالمؤمنین(ع) و ائمه(ع) بود. اصولاً مردم شام نگاه خوبی به اهل بیت(ع) نداشتند. این فرد فقط در جلسات درس و بحث حضرت شرکت می‌کرد. به امام هم می‌گفت من بیشتر از همه با شما فاصله فکری و اعتقادی دارم... ولی دو ویژگی در جلسات شما وجود دارد ... یکی بحث‌های خوب علمی است و دیگر اینکه اخلاق خوب شما مرا جذب کرده است. حضرت به او فرمود: «لَنْ تَخْفی عَلیَ اللهِ خافِیَهٌ»... چیزی بر خدا مخفی نیست... این فرد بیمار شد... روزی امام در مسجد نماز می‌خواندند که خبر فوت این مرد را آوردند و گفتند وصیت کرده شما برای او نماز بخوانید... امام گفتند او نمرده است؛ شتاب نکنید تا من بیایم... به خانه برگشتند و دوباره وضو گرفتند ...رفتند مسجد... دو رکعت نماز و مدت طولانی دعا ... بعد به منزل فوت شده رفتند. بدن پیچیده شده آماده نماز بود. امام باقر(ع) او را صدا زدند، زنده شد و نشست... امام فرمودند برایش غذایی بیاورید... چند روز بعد این فرد خوب شد، به خانه امام رفت و گفت: شهادت می‌دهم که شما ولی و حجت خدا هستید... وقتی جان از بدن من بیرون آمد، شنیدم که منادی ندا داد که روح را به بدنش برگردانید، این را باقر(ع) از ما خواسته است... این فرد تبدیل به یکی از 
اصحاب امام شد. در این داستان دو نکته وجود دارد. در پایان این داستان حدیثی از امام باقر(ع) دارد که شبیه آن در خطبه 154 نهج‌البلاغه و در کلمات پیامبر(ص) هم وجود دارد. امام فرمود: مگر نمی‌دانی خدا بندگانش را دوست دارد و اگر کار بدی می‌کنند، خدا با آن کار مخالف است نه با خود بنده. یعنی ما دشمن شما نیستیم. خدا با کسی دشمنی ندارد. من می‌خواستم دست شما را بگیرم و برگردانم. این داستان باید نگاه دینی ما را عوض کند. ما باید جاذبه امام را در زندگیمان پیاده کنیم.
امیرالمؤمنین(ع) در نهج‌البلاغه دارد: شما که خودتان را خوب می‌دانید، وظیفه شما این است که به گناهکاران با محبت نگاه کنید و دست آن‌ها را بگیرید. کسی که کار بدی کرده است باید روزی برگردد.