تربیت، مداومت می‌خواهد

موعظه

تربیت، مداومت می‌خواهد

آیت‌الله جاودان

دین برای تربیت است. تربیت فکر، تربیت اخلاق و تربیت عملی انسان. خب تربیت یک شرایط و ضوابطی دارد. به عنوان مثال زمانی که یک آکروبات‌باز می‌خواهد روی بند باریکی حرکت کند، باید شرایطی داشته باشد. باید 10سال کار و تمرین کند تا بتواند. باید 20سال زحمت بکشد. ما می‌دانیم که گفته‌اند صراط از مو باریک‌تر است و از شمشیر برّنده‌تر. بنابراین در تربیت که ادیان برای آن آمده‌اند، مداومت لازم است. به عنوان مثال دستور نماز شب داده‌اند. از چه زمانی آقا؟ مثلاً از 15سالگی تا 85سالگی. تا زمانی که انسان را روی تخت گذاشتند. این یک دستور تربیتی است. اگر این دستور تربیتی یک روز باشد و یک روز نباشد، نتیجه نمی‌دهد. نماز اول وقت یک دستور است. از روز اول تکلیف تا آخر عمر. اگر یک روز باشد و یک روز نباشد، نمی‌شود. دستورات تربیتی نیاز به مداومت دارند. دلیل اینکه معمولاً ما به ثمر نمی‌رسیم این است که مداومت نداریم. همین کار را خراب می‌کند. یک روز دروغ نمی‌گوییم و یک روز دیگر خدایی نکرده دروغ می‌گوییم. تکرار دروغ شخصیت انسان را عوض می‌کند. این مطلب را در رابطه با دروغگویی به عنوان مثال فرموده‌اند. سایر اعمال حرام نیز همین گونه است. خب در رابطه با راستگویی چطور؟ انسان راست می‌گوید، راست می‌گوید، پای راستگویی‌اش می‌ایستد و بعد به یک شخصیت درست تبدیل می‌شود و صادق نامیده می‌شود. بخش مهمی که منجر به این تغییر می‌شود، مداومت است.
یک مطلب دیگر: فرض کنید کسی که پرورش اندام کار می‌کند، برای سر شانه‌اش یک حرکتی انجام می‌دهد. فرض کنید حواسش در پی مطلب دیگری باشد. زمانی که او حرکت را درست انجام می‌دهد هر چند حواسش جای دیگر باشد اما آن حرکت نتیجه خودش را دارد. آن قسمت در هر حال در اثر حرکات و نرمش‌ها و خون‌رسانی بدن قوی‌تر می‌شود. اما در کارهای تربیتی اگر حواست نباشد، نیست. اگر زمانی که نماز می‌خوانی حواست نباشد، نمازت به عنوان نماز حساب نمی‌شود و تأثیر خودش را ندارد. پس نمازهایی که ما می‌خوانیم کار تربیتی نیست. نماز درست یک کار بزرگ و درجه اول تربیتی است. زمانی که حواسمان جمع نباشد، آن نماز دیگر بزرگ‌ترین کار تربیتی نیست. قرآن خواندن، ذکر گفتن و... نیز به همین ترتیب.

برچسب ها :

ارسال دیدگاه