هیچ کس روی پل قصر نمی‌سازد
آیت الله ضیاء‌آبادی
آن کسی که طالب آخرت است ، این طور نیست که فقط آرزو کند، کار هم می‌کند، انسان‌های عاقل آخرت طلب، دنیا را هم دارند؛ اما این دنیا را در مسیر آخرتشان دارند.
این آخرت طلبان به نوعی دنیا طلب هم هستند؛ اما دنیا طلبی‌شان مقدمه است، تبعی است؛ می‌دانند که آخرت از مسیر دنیا عبور می‌کند. آن‌ها دنیا طلب محض نیستند؛ دنیاطلب هدفی هستند.
دنیا، مسیر آخرت است، پل آخرت است. پل را به حد خودش آباد می‌کنند، روی پل قصر نمی‌سازند. پل را به قدر ضرورت آباد می‌کنند.
آخرت‌طلبان همه چیز دارند، خانه دارند، فرش دارند، اثاث دارند؛ زندگی دارند، کسب و کار دارند، مقام دارند، منصب دارند، همه چیز دارند، اما مراقب‌اند این‌ها به آخرتشان صدمه‌ای نزند.
نوش جانشان؛ «هنیئا لکم» فقط آرزو نمی‌کنند ، کار هم می‌کنند... «سعی لها سعیها»؛ کار متناسب با آخرت انجام می‌دهند.
آخرت، سعی خاصی می‌خواهد، تلاش می‌خواهد، با آرزو و هوس نمی‌شود. انسان باید آخرت را حاکم بر زندگی‌اش کند.
در نگاهش، در گفتارش، در برخورد با همسرش و اولادش، مراقب باشد؛ مؤمن هم هست، اما این‌گونه نیست فقط یک گوشه‌ای بنشیند و نماز بخواند. مؤمن باشد یعنی آخرت را باور کرده باشد و کار هم بکند.
این‌ها هم دنیا دارند و هم آخرت دارند، خدا هم جزا می دهد، هم از این‌ها تشکر می کند. «کان سعیهم مشکورا ».
ما نمی دانیم تشکر چیست؟ شکرانه به جزا مربوط نیست؛ ممکن است در آخرت خدا، 100 قصر به ما به عنوان جزا و پاداش بدهد؛ اما تشکر هم می‌کند. خیلی عجیب است.
در سوره «هل اتی» هم آمده است ... بااینکه ما کاری نکرده‌ایم، مثلاً نماز خوانده‌ایم؛ خب این بدن که مال من نیست؛ این زانوها مال من نیست، هیچی مال من نیست...
در عین حال خدا تشکر هم می‌کند... می‌فرماید: «جزا می دهم، علاوه بر پاداش، تشکر هم می‌کنم».
این آخرت طلبان به نوعی دنیا طلب هم هستند؛ اما دنیا طلبی‌شان مقدمه است، تبعی است؛ می‌دانند که آخرت از مسیر دنیا عبور می‌کند. آن‌ها دنیا طلب محض نیستند؛ دنیاطلب هدفی هستند.
دنیا، مسیر آخرت است، پل آخرت است. پل را به حد خودش آباد می‌کنند، روی پل قصر نمی‌سازند. پل را به قدر ضرورت آباد می‌کنند.
آخرت‌طلبان همه چیز دارند، خانه دارند، فرش دارند، اثاث دارند؛ زندگی دارند، کسب و کار دارند، مقام دارند، منصب دارند، همه چیز دارند، اما مراقب‌اند این‌ها به آخرتشان صدمه‌ای نزند.
نوش جانشان؛ «هنیئا لکم» فقط آرزو نمی‌کنند ، کار هم می‌کنند... «سعی لها سعیها»؛ کار متناسب با آخرت انجام می‌دهند.
آخرت، سعی خاصی می‌خواهد، تلاش می‌خواهد، با آرزو و هوس نمی‌شود. انسان باید آخرت را حاکم بر زندگی‌اش کند.
در نگاهش، در گفتارش، در برخورد با همسرش و اولادش، مراقب باشد؛ مؤمن هم هست، اما این‌گونه نیست فقط یک گوشه‌ای بنشیند و نماز بخواند. مؤمن باشد یعنی آخرت را باور کرده باشد و کار هم بکند.
این‌ها هم دنیا دارند و هم آخرت دارند، خدا هم جزا می دهد، هم از این‌ها تشکر می کند. «کان سعیهم مشکورا ».
ما نمی دانیم تشکر چیست؟ شکرانه به جزا مربوط نیست؛ ممکن است در آخرت خدا، 100 قصر به ما به عنوان جزا و پاداش بدهد؛ اما تشکر هم می‌کند. خیلی عجیب است.
در سوره «هل اتی» هم آمده است ... بااینکه ما کاری نکرده‌ایم، مثلاً نماز خوانده‌ایم؛ خب این بدن که مال من نیست؛ این زانوها مال من نیست، هیچی مال من نیست...
در عین حال خدا تشکر هم می‌کند... می‌فرماید: «جزا می دهم، علاوه بر پاداش، تشکر هم می‌کنم».
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
تیتر خبرها
-
تشرف به زیارت حضرت رضا (ع)قلبم را آرام کرد
-
آستان قدس رضوی، نهادی مردمی و متعلق به همه ادیان است
-
فراشان مهربان امام مهربانیها
-
هیچ کس روی پل قصر نمی‌سازد
-
چهلتکه زندگی
-
میهمان حضرت در یک شب طولانی
-
مسجد جامع «سرینگر» کشمیر قربانی اسلامستیزی دولت «مودی»
-
همکاری آستان قدس رضوی و انجمن سینماگران جوان
-
درآمدی بر تاریخ نجف و حرم امیرالمؤمنین(ع)
-
بالاترین فضیلت برای حضرت زهرا(س)
