بگذاریم بچه‌ها طعم سختی را بچشند
میثم صداقت‌زاده
اگر قرار است فرزند یا کسی که مورد تربیت ما هستند را درست تربیت کنیم، باید جهان‌بینی درستی را به او منتقل کنیم. نباید این تلقی برای بچه به‌وجود بیاید که زندگی همین بخور و بخواب است.
بچه‌ها باید بفهمند این جهان پایین‌ترین مرتبه هستی و لذت‌های آن نیز حتی با سختی همراه است. بچه باید این را درک کند نه اینکه به او در کلاس درس بگوییم چند بار از روی آن بنویس. پدر و مادرهایی که اجازه نمی‌دهند بچه‌ها سختی بکشند، ناخودآگاه و غیرمستقیم این حس را به بچه‌ها منتقل می‌کنند که دنیا خیلی جای سختی نیست؛ اگر دیدی جایی برایت سخت است، سعی کن آن را شیرین کنی و این نگاه و وجهه و توجه را محدود و متوجه به همین عالم دنیا می‌کند. نتیجه چنین تربیتی این می‌شود که «و یعلمون ظاهراً من حیات الدنیا» همین ظاهر حیات دنیا را می‌بیند و «و هم عن الآخره هم غافلون».
اگر ما قبلاً به صورت تکوینی و فلسفی توضیح دادیم دنیا ظاهر آخرت و آخرت باطن این دنیاست و بعد فرزند مورد تربیتمان را متوجه ظاهر دنیا کردیم، آن وقت از دنیا بازمی‌ماند. غافل می‌شود و اگر غافل شود دیگر به سوی آن حرکت نمی‌کند. طبیعی است بدون حرکت، رشد نمی‌کند و تربیتی اتفاق نمی‌افتد. نتیجه تربیتی که در این فضا حاصل می‌شود، این است که یاد می‌گیرد چطور در این دنیا زندگی کند. خیلی فرق می‌کند بین تربیتی که بچه‌هایمان را تربیت می‌کنیم تا به آن‌‌ها بیاموزیم چطور در دنیا زندگی کنند، با اینکه یاد بگیرند چگونه برای آخرت زندگی کنند. این دو خیلی متفاوت است.
بچه‌ها باید بفهمند این جهان پایین‌ترین مرتبه هستی و لذت‌های آن نیز حتی با سختی همراه است. بچه باید این را درک کند نه اینکه به او در کلاس درس بگوییم چند بار از روی آن بنویس. پدر و مادرهایی که اجازه نمی‌دهند بچه‌ها سختی بکشند، ناخودآگاه و غیرمستقیم این حس را به بچه‌ها منتقل می‌کنند که دنیا خیلی جای سختی نیست؛ اگر دیدی جایی برایت سخت است، سعی کن آن را شیرین کنی و این نگاه و وجهه و توجه را محدود و متوجه به همین عالم دنیا می‌کند. نتیجه چنین تربیتی این می‌شود که «و یعلمون ظاهراً من حیات الدنیا» همین ظاهر حیات دنیا را می‌بیند و «و هم عن الآخره هم غافلون».
اگر ما قبلاً به صورت تکوینی و فلسفی توضیح دادیم دنیا ظاهر آخرت و آخرت باطن این دنیاست و بعد فرزند مورد تربیتمان را متوجه ظاهر دنیا کردیم، آن وقت از دنیا بازمی‌ماند. غافل می‌شود و اگر غافل شود دیگر به سوی آن حرکت نمی‌کند. طبیعی است بدون حرکت، رشد نمی‌کند و تربیتی اتفاق نمی‌افتد. نتیجه تربیتی که در این فضا حاصل می‌شود، این است که یاد می‌گیرد چطور در این دنیا زندگی کند. خیلی فرق می‌کند بین تربیتی که بچه‌هایمان را تربیت می‌کنیم تا به آن‌‌ها بیاموزیم چطور در دنیا زندگی کنند، با اینکه یاد بگیرند چگونه برای آخرت زندگی کنند. این دو خیلی متفاوت است.
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
تیتر خبرها
-
قصههای بابالرضا(ع)
-
سینما و روحانیت جداشدنی نیستند
-
فاش کردن راز دیگران
-
3 هزار کیلومتر پیادهروی برای زیارت ثامنالحجج(ع)
-
دنده عقب
-
ششمین نشست «اقتصاد، اشتغال و تولید در آیینه قرآن و عترت(ع) » برگزار می‌شود
-
دعایی برای عبور دادن انسان از عالم دنیا
-
واکسن و زیارت
-
بگذاریم بچه‌ها طعم سختی را بچشند
-
طرح «شکوه مادری» اجرا می‌شود
-
میهمان خانه حضرت
