نگاهی به الزامات توسعه اقتصادی هنر در گفت‌وگو با منیژه آرمین و علیرضا ذاکری

سهم کم آثار هنری در سبد خانوار ایرانی

اقتصاد هنر ما وابسته به لندن و دبی است«منیژه آرمین» مجسمه‌ساز و سفالگر با بیان اینکه مشکل اصلی اقتصاد هنر این است که اساساً زیرساخت‌های آن وجود ندارد، می‌گوید: اقتصاد هنر ما وابسته به کشورهای خارجی، لندن و دبی است و تمام معاملاتی هم که انجام می‌شود در ارتباط با طرف خارجی است. بنابراین می‌توانم به جرئت بگویم ما اقتصاد هنر نداریم چون اساساً زیرساختش را نداریم. تصور کنید کودکی که از همان زمان مدرسه رفتن حتی یک مجسمه هم نمی‌بیند طبیعتاً شناخت هنری هم پیدا نمی‌کند و در آینده هم نگاهش همین است. به قول یکی از کلکسیونرها برخی برای منزلشان یک قالی 300 میلیونی و پرده 100 میلیونی می‌خرند اما وقتی به اثر هنری می‌رسد یک تابلو 100هزار تومانی به دیوار می‌آویزند. این نشان می‌دهد ارزش آثار هنری و توجه به آن اصلاً نهادینه نشده و در سبد خانوار نیامده است و این نگاه وجود ندارد که می‌توان اثر هنری را خرید و روی آن سرمایه‌گذاری کرد. در حالی که خارجی‌ها این موضوع را خیلی خوب فهمیده‌اند و اثر هنری را می‌خرند و حفظ می‌کنند. وی با اشاره به یکی از نقطه ضعف‌های فرهنگی می‌افزاید: هنر همان چیزی است که جایش در شهر بسیار خالی است، در صورتی که در شهرهایی مانند رم، پاریس و لندن از همان ابتدا کودکان را با آثار هنری آشنا می‌کنند و آن‌ها را به نمایشگاه و موزه‌ها می‌برند، اما کشور ما کویر آثار هنری است و پرسش اینجاست که بچه‌ها از کجا می‌خواهند یاد بگیرند و هنر را بشناسند؟