گفتاری از حجت‌الاسلام ابوالقاسم عالمی
برکات و فواید دنیایی و آخرتی تسبیحات حضرت فاطمه(س)
حجت‌الاسلام والمسلمین ابوالقاسم عالمی، استاد حوزه در نشست علمی «جایگاه حضرت زهرا(س) در فقه» که به مناسبت سالروز شهادت حضرت زهرا(س) در مؤسسه فرهنگی پژوهشی فهیم برگزار شد به بیان نکاتی در همین خصوص و تسبیحات حضرت زهرا(س) پرداخت که گزیده‌ای از آن را به گزارش ایکنا می‌خوانید.
شیخ حرعاملی در جلد سوم وسائل در بحث تعقیبات نماز روایتی از امام صادق(ع) آورده که آن امام(ع) به اباهارون فرمود: ما همان‌طور که نماز را به بچه‌های خودمان یاد می‌دهیم همان‌طور تسبیحات حضرت زهرا(س) را هم به آن‌ها یاد می‌دهیم. این تسبیحات هم از سوی پیامبر(ص) به ایشان تعلیم داده شد. حضرت زهرا(س) خدمت پدر گرامیشان رسیدند و عرض کردند مشکلات من مانند بچه‌داری و کارهای خانه زیاد است و ایشان به جای اینکه خدمتکاری برای او بگیرند فرمودند من چیزی به تو یاد می‌دهم که از دنیا و مافیها بهتر است.
روایتی در مجمع‌البیان در ذیل آیه «وَالذَّاكِرِينَ اللَّهَ كَثِيرًا وَالذَّاكِرَاتِ» آمده است که امام صادق(ع) فرمودند: اگر کسی شب، موقع خواب، تسبیحات حضرت زهرا(س) را بگوید و بخوابد برای او نماز شب و ثواب ویژه در دفتری مجزا نوشته می‌شود. این تسبیحات اثر وضعی هم دارد؛ امام صادق(ع) فرمودند اگر کسی به این تسبیحات مداومت داشته باشد گرفتار شقاوت و سوءعاقبت نخواهد شد.
جای دیگری که نام حضرت زهرا(س) در فقه آمده سب‌النبی است. مجازات سب‌النبی، قتل است و این حکم مورد اتفاق علمای عامه و خاصه است. در منهاج الصالحین آیت‌الله خویی، یکی در مسئله سب‌النبی و در باب دیگری آمده مجازات سب حضرت زهرا(س) همانند سب النبی، اعدام است زیرا او جان و نفس و روح پیامبر(ص) به حکم آیه مباهله است، کما اینکه امام علی(ع) جان پیامبر(ص) است. سب امیرالمؤمنین(ع) هم سب پیامبر(ص) است.
بیهقی نقل کرده در مجلس والی اهواز یک نفر گفت من می‌خواهم فضیلتی از امام علی(ع) بگویم و به او گفته شد بگو. او هم گفت: در بصره به فردی گفتند صحابه پیامبر(ص) را بشمار و او یکسری از اسامی را نام برد، به او گفتند که چرا نام علی(ع) را نیاوردی و او گفت امیرالمؤمنین(ع) صحابی نیست او جان پیامبر(ص) و خود پیامبر(ص) است، از این رو حضرت زهرا(س) هم به حکم مباهله، نفس و جان پیامبر(ص) است.
در آیه۱۰۲ توبه «وَآخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلًا صَالِحًا وَآخَرَ سَيِّئًا عَسَی اللَّهُ أَنْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ» داستان توبه ابولبابه آمده است. ابولبابه در یکی از جنگ‌ها خیانت کرد ولی پشیمان شد، بنابراین به مسجد مدینه آمد و خودش را به ستون مسجد بست و فقط موقع نماز او را از ستون باز می‌کردند. جبرئیل آمد و این آیه را بر پیامبر(ص) نازل کرد. حضرت صدیقه(س) وقتی این آیه نازل شد به مسجد آمد و بشارت نزول این آیه را به ابولبابه داد. حضرت زهرا(س) قصد داشت طناب‌های ابولبابه را باز کند ولی او گفت بگذار پدرت بیاید و باز کند، صبر کردند تا پیامبر(ص) آمد و وقتی فاطمه(س) را آنجا دید ایشان را «مزقه» خطاب کرد یعنی او روح و جسم و جان و همه وجود من است. در همه جا روایات تعبیر «بضعه» دارد ولی در اینجا پیامبر(ص) از واژه مزقه استفاده کرد. سهیلی از این ماجرا نتیجه گرفته این دلالت دارد که سب زهرا(س) مساوی با کفر است.
شیخ حرعاملی در جلد سوم وسائل در بحث تعقیبات نماز روایتی از امام صادق(ع) آورده که آن امام(ع) به اباهارون فرمود: ما همان‌طور که نماز را به بچه‌های خودمان یاد می‌دهیم همان‌طور تسبیحات حضرت زهرا(س) را هم به آن‌ها یاد می‌دهیم. این تسبیحات هم از سوی پیامبر(ص) به ایشان تعلیم داده شد. حضرت زهرا(س) خدمت پدر گرامیشان رسیدند و عرض کردند مشکلات من مانند بچه‌داری و کارهای خانه زیاد است و ایشان به جای اینکه خدمتکاری برای او بگیرند فرمودند من چیزی به تو یاد می‌دهم که از دنیا و مافیها بهتر است.
روایتی در مجمع‌البیان در ذیل آیه «وَالذَّاكِرِينَ اللَّهَ كَثِيرًا وَالذَّاكِرَاتِ» آمده است که امام صادق(ع) فرمودند: اگر کسی شب، موقع خواب، تسبیحات حضرت زهرا(س) را بگوید و بخوابد برای او نماز شب و ثواب ویژه در دفتری مجزا نوشته می‌شود. این تسبیحات اثر وضعی هم دارد؛ امام صادق(ع) فرمودند اگر کسی به این تسبیحات مداومت داشته باشد گرفتار شقاوت و سوءعاقبت نخواهد شد.
جای دیگری که نام حضرت زهرا(س) در فقه آمده سب‌النبی است. مجازات سب‌النبی، قتل است و این حکم مورد اتفاق علمای عامه و خاصه است. در منهاج الصالحین آیت‌الله خویی، یکی در مسئله سب‌النبی و در باب دیگری آمده مجازات سب حضرت زهرا(س) همانند سب النبی، اعدام است زیرا او جان و نفس و روح پیامبر(ص) به حکم آیه مباهله است، کما اینکه امام علی(ع) جان پیامبر(ص) است. سب امیرالمؤمنین(ع) هم سب پیامبر(ص) است.
بیهقی نقل کرده در مجلس والی اهواز یک نفر گفت من می‌خواهم فضیلتی از امام علی(ع) بگویم و به او گفته شد بگو. او هم گفت: در بصره به فردی گفتند صحابه پیامبر(ص) را بشمار و او یکسری از اسامی را نام برد، به او گفتند که چرا نام علی(ع) را نیاوردی و او گفت امیرالمؤمنین(ع) صحابی نیست او جان پیامبر(ص) و خود پیامبر(ص) است، از این رو حضرت زهرا(س) هم به حکم مباهله، نفس و جان پیامبر(ص) است.
در آیه۱۰۲ توبه «وَآخَرُونَ اعْتَرَفُوا بِذُنُوبِهِمْ خَلَطُوا عَمَلًا صَالِحًا وَآخَرَ سَيِّئًا عَسَی اللَّهُ أَنْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ» داستان توبه ابولبابه آمده است. ابولبابه در یکی از جنگ‌ها خیانت کرد ولی پشیمان شد، بنابراین به مسجد مدینه آمد و خودش را به ستون مسجد بست و فقط موقع نماز او را از ستون باز می‌کردند. جبرئیل آمد و این آیه را بر پیامبر(ص) نازل کرد. حضرت صدیقه(س) وقتی این آیه نازل شد به مسجد آمد و بشارت نزول این آیه را به ابولبابه داد. حضرت زهرا(س) قصد داشت طناب‌های ابولبابه را باز کند ولی او گفت بگذار پدرت بیاید و باز کند، صبر کردند تا پیامبر(ص) آمد و وقتی فاطمه(س) را آنجا دید ایشان را «مزقه» خطاب کرد یعنی او روح و جسم و جان و همه وجود من است. در همه جا روایات تعبیر «بضعه» دارد ولی در اینجا پیامبر(ص) از واژه مزقه استفاده کرد. سهیلی از این ماجرا نتیجه گرفته این دلالت دارد که سب زهرا(س) مساوی با کفر است.