آیتالله میرزا حسن موسوی بجنوردی از فقهای اصولی و یكی از بزرگترین مراجع و فیلسوفان جهان اسلام است.وی در سال۱۲۸۹ شمسی در نجف در محضر استادان بزرگی چون سیدابوالحسن اصفهانی، میرزا حسین نائینی و آقا ضیاءالدین عراقی به تكمیل تحصیلات خود پرداخت و در همان حال به تدریس اشتغال یافت. وی با حافظه شگفت و احاطهاش بر فقه و اصول بهزودی بهعنوان یكی از بهترین مدرسان و مجتهدان حوزه نجف شهرت یافت. وی علاوه بر فقه و اصول، در ادبیات و فلسفه نیز متخصص بود و همچنین با مجامع علمی و دانشگاهی بغداد، الازهر، تونس و مراکش ارتباط علمی داشت.
پس از درگذشت حضرت آیتالله بروجردی در سال 1339 بسیاری او را بهعنوان مرجع خود برگزیدند. بیشتر فضلا و علما در مجلس درس او حاضر میشدند، چراکه آن بزرگوار علاوه بر فقاهت و تسلط بر مبانی اصول، یكی از بزرگترین فیلسوفان جهان اسلام به شمار میآمد.
آیتالله موسوی بجنوردی پس از سالها تدریس و تحقیق، آثار ارزشمندی در فقه و اصول و فلسفه از خود به یادگار گذاشت كه مورد استفاده فضلای حوزه علمیه است.«القواعدالفقهیه، منتهیالاصول، حاشیه بر عروهالوثقی، حاشیه بر وسایل، ذخیره المعاد، رساله فیالرضا، رساله فیالاجتماعالامروالنهی، كتاب فیالحكمه قولنا فیالحكمه و رساله علمیه» ازجمله عناوین این آثار گرانسنگ هستند.
شخصیتهای برجستهای چون حسین وحید خراسانی، محمدتقی جعفری، سید مصطفی خمینی و محمدرضا مظفر از مشهورترین شاگردان ایشان بودند.