حضرت آیت‌الله ری شهری(ره):
پیش‌دستی کردن در دعا
فَامنُن عَلَیَّ قَبلَ البَلاءِ بِالعافِيَهِ، و قَبلَ الطَّلَبِ بِالجِدَهِ، و قَبلَ الضَّلالِ بِالرَّشادِ.
امام زین‌العابدین(ع) در این عبارت سه خواسته را از خداوند سبحان طلب کرده است: پیش از بلا، تندرستی؛ پیش از نیاز، توانگری و پیش از گمراهی، هدایت.
روشن است که هر یک از این خواسته‌ها، یعنی عافیت، توانگری و هدایت، متوقف بر فراهم شدن علل و اسباب آن‌هاست و اگر آن اسباب و علل تحقق پیدا نکند، محال است آن خواسته تحقق یابد. پس تا وقتی بلا و بیماری نیامده، درخواست اعطای صحت و تندرستی چه معنایی دارد؟ تا وقتی فقر و نداری رخ نداده، درخواست توانگر شدن به چه معناست؟ وقتی هنوز گمراهی اتفاق نیفتاده، مقصود از طلب هدایت چیست؟
پاسخ این است که دعا در فرهنگ اسلامی در برابر عمل نیست، بلکه در کنار عمل است. دعا یادآوری می‌کند همراه عملی که انسان پیش از بلا انجام می‌دهد، می‌تواند عافیت عنایت شود. پس خداوند منان، بلا را پیش از آنکه نازل شود، می‌تواند به عافیت تبدیل کند. در آداب دعا بابی وجود دارد با عنوان «التقدّم فی الدعاء». در این باب سفارش شده است انسان در دعا کردن پیش‌دستی کند، یعنی پیش از اینکه مشکلی پیدا کند، در هنگام خوشی دست به دعا بردارد. در روايت‌ها از دعاى كسى كه در خوشى و ناخوشى دعا مى‌كند، به عنوان «صداى آشنا» و از كسى كه فقط در ناخوشى‌ها دعا مى‌كند، به عنوان «صداى ناآشنا» ياد شده است.
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
