سفر آخری که سید محمدعلی‌موسوی به مشهد داشته، داستان متفاوتی دارد؛ او همان مسیر همیشگی را طی کرده اما با یک نذر متفاوت. او در این سفر مجموعه‌ای ارزشمند از سکه‌های تاریخی را به حرم مطهر رضوی اهدا کرده است. سکه‌هایی که روزی نشان اعتبار و عظمت پادشاهان بوده و به نیت اعتباربخشی به آن‌ها با سیم و زر ضرب می‌شده، حالا از دل تاریخ، خود را به آستان رضا(ع) رسانده‌اند تا به لطف صاحب آستان، اعتبار حقیقی و ماندگار نصیبشان شود، اعتبار نذر 
علی بن موسی‌الرضا(ع) بودن. 

بوسیدن ضریح در آغوش پدر 
با افتخار خودش را بچه‌ای دهه‌شصتی معرفی می‌کند که پابه‌پای بچه‌های شروشور شهرری رشد کرده است، آن‌ هم در خانواده‌ای که اهل سفر و زیارت بودند و همین سبب شد راه پایش به مشهد‌الرضا(ع) باز شود. سید محمدعلی موسوی از نخستین سفرهایش به مشهد این‌طور یاد می‌کند: «با خانواده می‌آمدیم، یادم هست که چه حال و هوایی بود. شلوغی جمعیت زائران هنوز جلو چشمم است، پرنده‌های صحن و…، یادش به‌خیر زیارت آقا(ع) زیرسایه پدر و مادر حس خوبی داشت».
سید محمدعلی یک خاطره هم از آن روزها در ذهن دارد که این‌گونه تعریف می‌کند: «یک بار موقع زیارت، پدرم من را بغل کرد و برد بالا تا بتوانم از بالای جمعیت، ضریح حضرت(ع) را ببوسم».
«امام رضا(ع) همیشه به ما لطف داشته است، به همین خاطر برای عرض ارادت به محضر ایشان، هر کاری از دستم بربیاید انجام می‌دهم» موسوی این صحبت‌ها را به زبان می‌آورد و ادامه می‌دهد: «چیز زیادی در بساط نداریم، ولی با همان که هست سعی می‌کنیم عرض ارادت داشته باشیم. به دفعات غذای نذری داده‌ام و هر وقت هم فرصت زیارت حضرت(ع) نصیبم شود، وجوهات نقدی را به واحد نذورات آستان تقدیم می‌کنم».

یک نذر اساسی برای آرامش 
زائر بارگاه منور رضوی در سفر اخیرش، تحفه‌ای متفاوت و ارزشمند را با خود به مشهد آورده است. تحفه‌ای که هر چند در برابر عظمت صاحب آستان ناچیز است اما درباره قدر و قیمتش می‌توان ساعت‌ها گفت‌وگو کرد. تحفه‌ای متشکل از ارزشمندترین سکه‌های تاریخی که سید محمدعلی موسوی به عنوان مجموعه‌دار صاحبش بوده و حالا تقدیم آستان علی بن موسی‌الرضا(ع) کرده است. خودش در این باره می‌گوید: «بهترین مجموعه‌ام را برای تقدیم به حضرت(ع) آوردم» و درباره‌اش این‌گونه توضیح می‌دهد: «نذر آخرم برای حضرت مجموعه‌ای بود که برایم خیلی ارزش داشت، هر چند این ارزش از نظر کارشناسان هم مورد تأیید است و حالا که آن‌ها را تقدیم حضرت کرده‌ام حال خیلی خوبی دارم، چرا که فکر می‌کنم توانسته‌ام یک پیشکشی قابل تقدیم آقا کنم». 
او هم مانند بسیاری از کلکسیونرها به مجموعه‌هایی که تهیه می‌کند علاقه‌مند است و دوست دارد آن‌ها را در قاب‌های زیبا در مجموعه‌اش نگهداری کند، با وجود این وقتی سکه‌هایش را در چمدان چیده تا به مشهد بیاورد، ذره‌ای دلش برای آن‌ها نلرزیده است، چون فکر می‌کند حرم و پیشگاه 
امام رضا(ع) بهترین جا برای نگهداری آن‌هاست. 

نذری از دل تاریخ 
آخرین نذر سیدمحمدعلی هم ارادت ناذر را با خودش دارد و هم هویت کالای نذر را. این کالای نذری برآمده از دل تاریخ و هویت است. از ارزش مالی و معنوی آن هم که نمی‌شود سخن گفت. موسوی درباره جزئیات این مجموعه نذری می‌گوید: «در این مجموعه بیش از هزار و 500 قطعه از سکه‌های مسی دوران اسلامی متعلق به قرن ششم تا دهم هجری جای گرفته است. همچنین بیش از 100قطعه سکه سیمین از دوران مختلف اسلامی در این نذر تقدیم آستان قدس شد». سید محمدعلی هشت قطعه سکه طلا را هم به نیت امام هشتم(ع) در این نذر اهدا کرده که از دوران عباسی تا قاجار قدمت دارند. علاوه بر سه دسته ارزشمندی که به آن اشاره کردیم، سکه‌هایی از دوران ساتراپی، هخامنشی، عباسیان، خوارزمشاهیان، ایلخانی، قاجار، گورکانیان هند، تیموری، صفاریان، عثمانی، بنی‌حفص در شمال آفریقا و... نیز در این نذر از سوی موسوی تقدیم بارگاه حضرت(ع) شده است. در کنار این مجموعه سکه، او نگین عقیق قرمز رنگی را هم به این آستان مبارک هدیه داده که متعلق به روزگار مظفرالدین شاه است؛ «این نگین توسط حکاک‌باشی ساخته شده که از حکاکان بنام عصر ناصرالدین شاه بوده است. عبارت روی آن هم «هو آستانه مبارکه وزیر اعظم عباس الحسینی ۱۳۱۷» است و چنین به نظر می‌رسد که صاحب آن، یکی از مسئولان وقت آستان قدس بوده است». 
این اقدام سیدمحمدعلی موسوی ابعاد فرهنگی و علمی ارزشمندی دارد که خودش چنین به آن اشاره می‌کند: «چون در میان سکه‌های اهدایی هم اقلام تاریخی قرار دارد و هم بعد فرهنگی کار دیده شده است، مهم است که در موزه حرم مطهر ماندگار شود و به نمایش در بیاید تا خیلی از علاقه‌مندان و محققان از آن‌ها بهره ببرند». 

بهترین جا برای سکه‌ها، حرم مطهر است 
سکه‌های سنگین طلا، مس و... که او اهدا کرده است، ارزش زیادی دارند که نمی‌‎توان برای آن‌ها عدد ریالی تعریف کرد. موسوی می‌گوید: «ارزش معنوی و فرهنگی این اقلام به عنوان اسناد تاریخی به‌قدری بالاست که ارزش مادی آن‌ها با وجود قیمت بالا به چشم نمی‌آید،. مهم‌ترین مسئله، جمع‌آوری این سکه‌ها پس از سال‌ها بوده که با مشقت بسیار اتفاق افتاده و حالا به صورت یک مجموعه جامع کنار هم است». 
موسوی گاهی به این فکر کرده که سکه‌ها را پیش خودش و در کنار سایر مجموعه‌هایش نگهداری کند اما تصمیم نهایی‌اش اهدای آن‌ها به بارگاه منور رضوی بوده است، او می‌گوید: «خیالم راحت است که جای سکه‌ها امن است و در بهترین مجموعه قرار گرفته که البته این هم از سعادتی است که حضرت(ع) نصیبم کرده‌اند». 
او ادامه می‌دهد: «مجموعه موزه و ‌گنجینه آستان قدس رضوی در سال‌های اخیر ثابت کرده‌ بهترین مجموعه در ارائه خدمات به محققان و علاقه‌مندان به این حوزه است و راندمان بالایی دارند و همه این‌ها از لطف و توجه حضرت(ع) و ارادت خالصانه خادمان آن مجموعه است. به همین خاطر بهترین نقطه برای سکه‌ها همین‌جاست». 

باری از دوشم برداشته شد 
خانواده سیدمحمدعلی هم مانند خودش ارادتمند حضرت(ع) هستند و نه‌ تنها در داستان نذر اخیرش با او مخالفتی نداشته‌اند بلکه خودشان هم نذورات مختلف را تقدیم بارگاه منور رضوی می‌کنند؛ «همسر و فرزندانم خودشان به واسطه ارادتی که به حضرت دارند، مشوق من در این مسیر هستند، حتی هدایایی هم توسط آ‌ن‌ها به موزه اهدا شده ولی کلاً عادت نداریم در این موارد دلی که میان ما و حضرت(ع) است، جزئیات را بگوییم».
موسوی حالا یک بار سنگین را زمین گذاشته است. او در بیان این حس، بغض کرده و تعریف می‌کند: «حس سبک بودن دارم، همچون کبوتری که در صحن حضرت(ع) به پرواز درمی‌آید احساس می‌کنم باری از دوشم برداشته شده است».

خبرنگار: زهرا زنگنه