در سالی که گذشت، مناسبات بین‌المللی، پربسامد و ملتهب دنبال شد. در گوشه و کنار این کره خاکی، از آفریقا تا اقیانوسیه، از آمریکای لاتین تا شمال اروپا، از روسیه تا اوکراین، از کانادا تا ایالات متحده و از شرق تا غرب آسیا، هر روز شاهد تحولات، درگیری‌ها و منازعات، رقابت‌ها و ائتلاف‌ها و در یک کلام، کشمکشی بی‌پایان برای سلطه و استیلا بر انسان و محیط بوده‌ایم.
از تلاش مستمر مردم آفریقا برای کوتاه کردن دست استثمارگران این بار در کنگو تا نقش‌آفرینی آفریقای‌جنوبی در پرونده نسل‌کشی رژیم اسرائیل؛ از روی کارآمدن ترامپ در آمریکا و جنگ تعرفه‌ها تا ادعاهای ارضی وی درباره کانادا و گرینلند؛ از اعتراضات به دولت راست‌گرای خاویر میلی در آرژانتین تا روند فزاینده قدرت‌یابی راست‌های رادیکال در آلمان؛ از تحقیر رئیس‌جمهور زلنسکی در کاخ‌سفید تا چراغ سبز کرملین به آتش‌بس میان روسیه و اوکراین؛ از فشار فزاینده چین تا وابستگی بیشتر تایوان به آمریکا؛ از سقوط سینمایی حکومت در سوریه تا قتل‌عام ژانر وحشت اقلیت‌ها و مخالفان سوری در ساحل غربی این کشور توسط تحریرالشام؛ از نسل‌کشی در غزه تا تجاوز و اشغالگری در لبنان؛ از زد و خورد پینگ‌پنگی ایران و رژیم صهیونیستی تا نقش‌آفرینی ژئوپلتیکی یمن!
این موارد، تنها نمونه‌هایی البته مهم و برجسته، از مناسباتی است که رئوس اخبار رسانه‌ها را در مقیاسی جهانی به خود مشغول کرده و لاجرم منشأ بسیاری از کنش‌های بازیگران خرد و کلان دیگر شده‌اند.
آنچه در سال شمسی رو به پایان در عرصه بین‌المللی شاهد آن بودیم، نمایی کلی از جهانی پرآشوب و با تنش‌های فزاینده، عدم قطعیت‌ها و شکست خوردن جریان‌های ایدئالیست و طرفداران ایده‌هایی مانند نظم و حقوق بین‌المللی، حقوق بشر (به معنای متعارف و رسمی آن)،
 همزیستی و پذیرش است. مشاهده‌گران در سطوح مختلف از مردم عادی تا دولت‌ها و ساختارهای فراملی، به شکلی عریان، ماهیت هرج‌ومرج‌گونه مناسبات قدرت را بار دیگر به چشم دیده‌اند؛ نسل‌کشی در غزه تا قلدری ترامپ، یک تصویر واحد از آنچه پیش روی جهان در سال آینده است به جهان مخابره می‌کند؛ «برو قوی شو اگر راحت جهان طلبی/ که در نظام طبیعت، ضعیف پامال است...».