بخش عمده‌ای از عمر انبیای الهی به موعظه و نصیحت به مردم گذشت؛ موعظه‌های حکیمانه، اثرگذار و نورانی که اگر امت‌ها قبول می‌کردند دنیا و آخرتشان آباد می‌شد. آن‌ها که در موعظه‌های انبیا(ع) اندیشه کردند و عقل خود را به کار گرفتند دیدند حق و درست است و حقیقت دارد و با فطرت و جان هماهنگ است، این افراد سود کردند و برنده شدند؛ یعنی به خیر دنیا و آخرت دست یافتند. اما به قول قرآن کریم اندکی از مردم شکر می‌کنند. در قرآن کریم آیه‌ای وجود دارد که فرمود: من برای شما نیروی چشم و گوش و درک قرار دادم تا شکر کنید. باید ببینیم شکر چشم و گوش و هوش چه شکری است و این را باید با آیه دیگری فهمید که فرمود: ای آل‌داود، عمل کنید که با این عملِ شما شکر محقق می‌شود. در روایت‌ها داریم امام هشتم(ع) فرمود: نماز، شکر خداست که بر اساس همین آیه است.
شکر گوش این است که خوب گوش دهیم و یاد بگیریم و عمل کنیم. خدا گوش را برای شنیدن به انسان داده است و البته که برخی‌ها گوش خود را از گناه پر می‌کنند.