​​​​​​​عطیه علایی در آستانه قدم گذاشتن به هفتمین دهه زندگی‌اش علاوه بر سکونت در مشهد، یک میراث و مجموعه اشیای ارزشمند تاریخی را هم تقدیم آستان قدس رضوی کرده است تا ارادتش به حضرت(ع) را این‌گونه کامل کند.

از اردبیل به تهران و مشهد 
عطیه علایی بانویی از دیار اردبیل است. او در دو سال اخیر سر از مشهد درآورده و به قول خودش توسط امام رضا(ع) طلبیده شده است. البته رسیدن او به مشهد و سکونت در این شهر توقفگاه‌های دیگری هم داشته است. او می‌گوید: خانواده‌ام پیش از جنگ جهانی دوم ساکن روستایی حوالی اردبیل بودند، در گیر‌ودار آن روزها پدرم که خان آن روستا بود مجبور به ترک روستا و ناچار ساکن اردبیل شد. من در این شهر متولد شدم و در ادامه با جابه‌جایی، از اردبیل به تهران رفتیم. عطیه‌بانو دختر مهربان و دلسوز خانواده بود که در تهران همراه پدر بود، او پس از فوت مادرش تا زمانی که پدر در قید حیات بود، قید ازدواج را زد تا مونس بابا باشد. پس از اینکه پدرش را از دست داد، ازدواج کرد، مدتی ساکن پرند شد و در سال۱۴۰۱ به یک‌باره تصمیم گرفت راه مشهد را برای ادامه زندگی در پیش گیرد. او می‌گوید: مشهد را فقط به خاطر امام رضا(ع) و عشق به این حضرت انتخاب کردم‌. این شهر و جوار امام هشتم(ع) بهترین نقطه برای زندگی به نظرم آمد و یک ماهه همه کارهایم درست شد تا ساکن مشهد شوم. او ادامه می‌دهد: زمانی که از پدرم مراقبت می‌کردم و به امور دنیایی بی‌توجه بودم، همیشه مرا دعا می‌کرد، بارها گفته بود طاقت دوری و ازدواج من را ندارد.

از پدر به عطیه، از عطیه به حرم
 عطیه‌خانم علاوه بر دعای خیر پدر، بخش عمده اجناس قدیمی و عتیقه پدر را نیز به ارث برد. اجناسی که عمری دست‌کم ۸۰ سال تا ۲۵۰ سال داشتند. علایی می‌گوید: وقتی پدرم در بستر بیماری بودند، به خواهران و برادرانم تأکید کردند وسایل قدیمی و تاریخی متعلق به عطیه است. این وسایل در خانواده ما ارزشمند بودند، چون از سه نسل قبل تا الان نگهداری می‌شدند و عمر زیادی داشتند. عطیه علایی به محض اسکان در مشهد و آشنایی با فضای خزانه و موزه آستان قدس رضوی تصمیم می‌گیرد هر آنچه از اجناس قدیمی و ارزشمند تاریخی دارد را تقدیم بارگاه ملک‌پاسبان رضوی کند تا در اینجا نگهداری و یا به نمایش گذاشته شود. داستان این اهدا را خودش این‌طور تعریف می‌کند: بیشتر این اجناس در سده‌های گذشته، از جمهوری آذربایجان و کشورهای همسایه خریداری شده بودند، وقتی می‌خواستم آن‌ها را تقدیم اداره نذورات حرم مطهر کنم، یکی از کارمندان آن مجموعه گفت این کالاها ارزشمند است و نمی‌شود روی آن‌ها قیمت گذاشت.

اهدای میراث خانوادگی
 بانوی اهداکننده کالاهای قدیمی بارگاه منور رضوی می‌گوید: مجموع وسایل و اشیایی که تقدیم حضرت رضا(ع) شدند، میراث خانوادگی پدری و مادری من بودند که بعضی از آن‌ها تا سه نسل دست‌به‌دست شده بودند. او درباره مجموعه‌ای که اهدا کرده، می‌گوید: لیست آن را ندارم چون خیلی زیاد بودند، اما سماورهای قدیمی برنجی، سینی، وسایل نقره، پایه‌ظروف، آینه نقره، صندوقچه، وسایل مسی، پارچه‌های مخمل خاص و چرخ خیاطی بخشی از این وسایل بودند که امیدوارم کاربردی و مفید باشند. این آقا به اندازه‌ای با کرامت هستند که ما با دست خالی هم که می‌آییم جواب ما را می‌دهند. اگر نذر و اهدایی از طرف زائران انجام می‌گیرد نه از سر نیاز این تشکیلات که به‌خاطر آرامش قلبی و حال روحی خود ناذر است.

امانت را برگرداندم 
عطیه علایی نه‌تنها از آن همه وسیله و کالای ارزشمند دل کنده است که حتی توجهی به سرنوشت آن‌ها ندارد، چرا که به معنای واقعی معتقد است آن وسایل نزد او امانت بوده‌اند و حالا در دست صاحب اصلی‌اش قرار گرفته است. علایی می‌گوید: مایی که زندگی خود را از لطف امام رضا(ع) داریم، هرچه در توان داریم به ایشان تقدیم می‌کنیم. این وسایل و دارایی و هرچه هست هم برای مدتی نزد من امانت بوده و حالا تقدیم امام رضا(ع) کرده‌ام. من اعتقاد دارم کار بزرگی نکرده‌ام و در مقابل لطف حضرت(ع) که در زندگی‌ام جاری است قدمی کوتاه برداشته‌ام. عطیه خانم ادامه می‌دهد: با شناختی که از خانواده و اجدادم دارم و از بچگی دیده‌ام که چه ارادتی به حضرت دارند، مطمئن هستم روح آن‌ها هم از این کارم شاد است.

شاید دیده شوم 
این بانو که فرهنگی بازنشسته است، تعریف می‎‌کند: در این مدت اصلاً سری به موزه نزده‌ام که آیا آن اشیا نمایش داده شده‌اند یا نه! حتی از کسی نپرسیده‌ام آن‌ها را کجا گذاشته‌اند و چه کارشان کرده‌اند؟ مهم این است که در بارگاه رضوی جای آن‌ها امن و محفوظ است. ارتباط دلی عطیه‌خانم با صاحب این بارگاه، عمیق‌‌ است و پراحساس. او از حضرت(ع) آرامش می‌گیرد و در این فضا از زمین جداست. این بانوی آذری می‌گوید: حال و هوایی را که در اینجا دارم با هیچ‌چیز و هیچ کجا عوض نمی‌کنم، این آرامش برایم ارزشمند است. از وقتی به مشهد آمده‌ام، وقت خودم را فقط در صحن آزادی می‌گذرانم. دعا، زیارت و توسل به حضرت رضا(ع) برنامه ثابت عطیه علایی در صحن‌وسرای رضوی است. او می‌گوید: اول اینکه دعا و زیارت در این فضا برای من با یک مکان عادی فرق می‌کند. موضوع دوم این است تداوم حضور من در اینجا به این خاطر است که در یکی از این زمان‌ها، حضرت(ع) میان این همه زائر و دلداده، من را هم ببینند و نام من را هم در سیاهه یاران خود ثبت کنند.

خبرنگار: زهرا زنگنه