حضرت امیرالمؤمنین(ع) در خطبه ۱۵۹ نهج‌البلاغه می‌فرماید: «مَنْ وَضَعَ نَفْسَهُ مَوَاضِعَ التُّهَمَةِ، فَلَا یَلُومَنَّ مَنْ أَسَاءَ بِهِ الظَّنَّ» یعنی کسی که خود را در معرض تهمت قرار دهد، نباید دیگران را به سوءظن نسبت به خود سرزنش کند.حضور در موقعیت‌های مشکوک و محل تهمت از نظر دینی ناپسند بوده و ممکن است سبب خدشه به حیثیت فرد شود. همان ‌گونه که امیرالمؤمنین(ع) فرمودند اگر کسی خود را در معرض تهمت قرار دهد، نباید از بدگمانی دیگران گله‌مند باشد.آبروی مؤمن امانتی الهی است؛ انسان نسبت به مالی که کسب می‌کند مالک است، اما آبروی او متعلق به خداوند است. آبروی مؤمن به سبب ایمان او بدست می‌آید و امانت الهی محسوب می‌شود از این ‌رو کسی حق ندارد به آبروی خود لطمه بزند، همان ‌طور که جامعه اسلامی نیز نباید خود را خوار و ذلیل نشان دهد.خداوند سبحان همه امور مؤمن را به خودش واگذار کرده، اما حفظ آبرو و عزت او را بر عهده خود مؤمن نگذاشته است، زیرا عزت متعلق به خداوند است، همان ‌طور که در قرآن کریم آمده است: ﴿العِزَّةُ لِلَّهِ جَمِیعًا﴾ بنابراین، انسان مؤمن، امین خداوند در حفظ حیثیت خود است و نباید اقدامی انجام دهد که به عزت ایمانی او خدشه وارد شود.