​​​​​​​فضای رواق با صدای هیجان‌زده‌ آن‌ها پر می‌شد، انگار تمام انرژی نوجوانانه‌شان در این لحظات شکوفا شده باشد. در ادامه روایتی از این حضور نوجوانانه در حرم مطهر را با هم مرور می‌کنیم.
از همان ابتدا، خنده‌های بلند و بی‌پروایشان جلب توجه می‌کند؛ خنده‌هایی که دندان‌های کوچک و ردیفشان را نمایان می‌کند. 

خاطره‌ای ماندگار در حال شکل‌گیری است
خنده‌هایی که با اشتیاق و رفاقت در میان جمع دست ‌به ‌دست می‌شود. بعضی‌شان شوخی می‌کنند، بعضی با هیجان درباره‌ مراسم حرف می‌زنند، عده‌ای دیگر مشتاقانه سراغ برنامه‌های جشن را می‌گیرند. مجری پرانرژی مراسم با صدایی رسا و پرهیجان برنامه را پیش می‌برد و دانش‌آموزان با تشویق‌های بلند، فریادهای شوق و همنوایی، برنامه را همراهی می‌کنند. هر بار که مجری چیزی می‌گوید، گروهی از بچه‌ها واکنش نشان می‌دهند، گاهی پاسخ‌های خنده‌دار، گاهی تشویق‌های پرقدرت. برخی از آن‌ها مشتاقانه در مسابقات شرکت می‌کنند، بعضی با دوستانشان مشورت می‌کنند که چه کنند و برخی دیگر فقط از تماشای هیاهوی اطرافشان لذت می‌برند. حس خاصی در فضا جریان دارد. ترکیبی از هیجان کودکانه، احترام به حریم مقدس و خاطره‌ ماندگاری که در حال شکل‌گیری است. هر دانش‌آموز در دلش دارد این لحظات را ثبت می‌کند؛ لحظاتی که شاید در سال‌های بعد، وقتی به نوجوانی و جوانی رسیده‌اند، همچنان در گوشه‌ای از ذهنشان زنده باشد.

نزدیک‌تر، زیباتر
در میان صفوف دانش‌آموزان، خودم را یکی از آن‌ها تصور می‌کنم. صدای هیجانشان فضا را پر کرده و شور و شوق در نگاه‌هایشان موج می‌زند. برخی با اشتیاق به اطراف نگاه می‌کنند، برخی به دوستانشان تکیه داده‌اند و آهسته حرف می‌زنند. صدای خنده‌ها که هر چند لحظه یک ‌بار بلندتر می‌شود، نشان می‌دهد لحظات خاصی را تجربه می‌کنند. عطا پسر سیزده‌ ساله‌ای با موهای مرتب و چشمانی پرنور، کنارم نشسته است و با ذوق خاصی از لحظه‌ای که رضایت‌نامه را دریافت کرد، می‌گوید: «وقتی به ما رضایت‌نامه دادند تا ببریم خانه و از مامان و بابا امضا بگیریم برای آمدن به حرم مطهر خیلی خوشحال شدم. البته مامانم انگار بیشتر از من خوشحال شد. گفت خوش‌ به ‌حالت که امام رضا(ع) دعوتت کرده، حتماً دوستت دارد» و بعد با لبخندی که عمق شادی‌اش را نشان می‌دهد به اطراف نگاه می‌کند. کمی آن‌طرف‌تر، امیرعلی که موهایش را با دقت شانه کرده و امروز از همیشه برای آمدن به حرم منور آماده‌تر شده بود، مدام با دوستانش حرف می‌زند، انگار این لحظات را نمی‌خواهد از دست بدهد. صدایش پرانرژی است، هر چند لحظه یک ‌بار دستش را روی شانه‌ دوستش می‌گذارد و چیزی زمزمه می‌کند. او با اشتیاق خاصی از مناسبت این روز می‌گوید: «چقدر خوب شد که امروز اینجا هستم. به نظرم این جشن‌ها هدیه‌ امام‌ها برای ما هستند، انگار ما را دعوت کرده‌اند تا به آن‌ها نزدیک‌تر شویم». لبخندش بی‌اختیار بر چهره‌اش نشسته و انگار این لحظات را برای همیشه در ذهنش ثبت می‌کند.از هر گوشه‌ صحن، انرژی خاصی جاری است. بچه‌ها یکدیگر را تشویق می‌کنند، برای مسابقات داوطلب می‌شوند، با هیجان نام یکدیگر را صدا می‌زنند. گاهی میان صداهای پرهیاهویشان، نجواهای کوتاه معنوی هم شنیده می‌شود، کلماتی که نشان می‌دهد این جشن فقط هیجان نیست، بلکه لحظاتی از ایمان و احساس هم در میانشان جاری است. فضا حالا پر شده از یک شور مشترک، احساسی که شاید هیچ‌ کدامشان دقیقاً نتوانند آن را توضیح دهند، اما خوب می‌دانند چیزی در دلشان شکل گرفته، یک خاطره‌ پررنگ، یک لحظه‌ معنوی، یک دعوتی که تا همیشه در ذهنشان خواهد ماند. 

۸ روز سرشار از عشق و معرفت
مهدی محبوب، رئیس اداره امور پایگاه‌های حرم امام رضا(ع) درباره این برنامه می‌گوید: «همزمان با فرا رسیدن دهه پرفیض کرامت، ویژه‌برنامه‌ای با عنوان «۸ روز، ۸ جشن» یا همان «قرار عاشقی» در محل رواق دارالهدایه حرم مطهر برای دانش‌آموزان دختر و پسر برگزار می‌شود. این برنامه که با همکاری اداره کل آموزش و پرورش استان خراسان رضوی برنامه‌ریزی شده، در دو بخش طراحی شده است». او ادامه می‌دهد: «در چهار روز نخست که مصادف با ایام ولادت حضرت فاطمه معصومه(س) است، روزانه پذیرای حدود ۵۰۰ دختر از مدارس شهر مشهد هستیم. سپس در چهار روز پایانی دهه کرامت که سالروز ولادت امام رضا(ع) است، میزبان دانش‌آموزان پسر خواهیم بود».
او درباره هدف این برنامه می‌گوید: «این مراسم با هدف تقویت هویت دینی، ایجاد نشاط و ساختن خاطراتی ماندگار برای آینده‌سازان انقلاب اسلامی طراحی شده است. در سایه‌ مهر حضرت رضا(ع)، دانش‌آموزان لحظاتی سرشار از معنویت، امید و افتخار را تجربه خواهند کرد». 

سکوتی از جنس دعا، شوری از جنس عشق
مراسم در اوج هیجان ادامه دارد. مجری با انرژی زیادی برنامه را پیش می‌برد، دانش‌آموزان همراهی می‌کنند، بازی‌ها و سرگرمی‌های متنوع موجب شده فضا کاملاً پرنشاط باشد. اما در کنار این شادی، لحظاتی از سکوت و معنویت نیز شکل می‌گیرد؛ لحظاتی که دانش‌آموزان دست به دعا برمی‌دارند، آرزوهایشان را زمزمه می‌کنند، حس خاصی در فضای رواق دارالهدایه جریان دارد.
در پایان برنامه به دانش‌آموزان هدایا و پذیرایی متبرک اهدا می‌شود. این برنامه، خاطره‌ای ماندگار خواهد شد که انگار امام رضا(ع) خودش برای این بچه‌ها ساخته است. یکی از دانش‌آموزان هدیه‌اش را در دست گرفته و با لبخندی از ته دل می‌گوید: «این بهترین هدیه‌ای است که می‌توانستم بگیرم؛ انگار امام رضا(ع) خودشان آن را برایم فرستاده‌اند!».