مؤمنان دارای چهار روح هستند که روح چهارم، روح ایمان است و همین ایمان، انسان را زنده می‌کند. در مقابل، انسان بی‌ایمان از نظر باطنی مرده است، حتی اگر ظاهری آراسته داشته باشد.
فهم و بصیرت نتیجه زنده بودن ایمان است. مؤمن به واسطه ایمان، به درک و تشخیص‌هایی می‌رسد که انسان بی‌ایمان قادر به درک آن‌ها نیست؛ از جمله درک عظمت مجالس حسینی و لذت بردن از عبادات. ایمان ضعیف نیز خطرناک است؛ چرا که ممکن است انسان در لحظه مرگ فریب شیطان را بخورد و بی‌ایمان از دنیا برود.
برای رسیدن به این فهم، باید از گناه، نگاه آلوده و غذای شبهه‌ناک پرهیز کرد؛ چرا که این امور سبب تضعیف ایمان و از بین رفتن لطافت دل و اشک بر اهل بیت(ع) می‌شود.
مرد و زن در رسیدن به حیات طیبه تفاوتی ندارند و هر کس با ایمان و عمل صالح زندگی کند، خداوند او را به حیات طیبه می‌رساند. 
ما چاره‌ای نداریم جز اینکه عمل خود را اصلاح کنیم و به عمل صالح برسیم؛ گریه بر امام حسین(ع) و نماز از بهترین اعمال صالح هستند و می‌توانند در سختی‌های قیامت شفیع انسان باشند.