سال‌ها گذشته از روزگاری که نخل بالا بلند خرمشهر با پرواز‌هایش، نیمی از ورزشگاه را در سکوت فرو می‌برد تا نیمی دیگر کف بزنند و دنیا را روی سر‌های خود بگیرند. عبدالصمد اینک در درگاه شصت‌سالگی از رؤیا‌های کهنه‌اش اثر انگشت می‌گیرد تا در هوای تابستان از ابر‌های ثابتِ آمالش گزاره‌ای غریب بسازد.  با مردی که با تن‌پوش آبی جام باشگاه‌های آسیا را تسخیر کرد و با ردای سفید تیم ملی بار‌ها از پلکان رستگاری بالا رفت، در نیمروز میانه تیرماه در قدس همکلام شدیم. این شما و این فوروارد بازنشسته‌ای که دمادم گل‌های چشم نوازش را در ذهن مرور می‌کند.

به عنوان یک مربی که دو بار در سال‌های هاشورخورده روی نیمکت استقلال نشستید، اوضاع آبی‌ها را اکنون چطور ارزیابی می‌کنید؟ 
خبر دارم آرام آرام کار‌ها را پیش می‌برند تا با قدرت وارد لیگ شوند. استقلال این را باید بداند که هواداران امسال فقط جام می‌خواهند و مماشات مفهومی ندارد. 

زدید به خال. یعنی این تابو امسال شکسته خواهد شد؟ 
بله مشروط به اینکه برنامه‌ریزی درست صورت بگیرد و تیم در دام روزمرگی نیفتد. تماشاگر استقلال که با هزار گرفتاری خود را به ورزشگاه می‌رساند و 90 دقیقه حنجره‌اش را زخمی می‌کند، از این تیم بازی قشنگ و کاپ قهرمانی می‌خواهد. ‌امیدوارم مدیران، کادر فنی و بازیکنان به این مهم معترف باشند و جا خالی ندهند که برای فتح لیگ برتر خیلی دیر شده است. 

حالا دیگر در فوتبال ایران پول بی‌ارزش‌تر از چرک کف دست شده. انگار 30 میلیارد و 40 میلیارد برای برخی بازیکنان رقم دندان‌گیری نیست که با اطوار خود را در آب نمک می‌خوابانند. این تناسبی با جامعه غرقه در گرانی و بیکاری دارد؟
البته بخشی از این رقم‌ها حاصل جو روانی حاکم بر آشفته بازار نقل و انتقالات است و چندان واقعی به نظر نمی‌رسد. من معتقدم بازیکنی که 40 میلیارد می‌گیرد باید به قدر همین مقدار تماشاگر را سیراب کند و خوب نمایش دهد، نه اینکه چهار قِران هم نیرزد. متأسفانه بعضی‌ها فقط ادعا دارند و در وسط میدان از ارسال یک پاس یا یک استپ ساده عاجزند. 

این رقم‌ها بعید است در فوتبال اروپا برای توپچی‌هایی در این سطح رد و بدل شود. قبول دارید؟ 
خب آنجا همه چیز ضابطه‌مند است و بی‌خودی جو روانی درست نمی‌کنند و هر کس به اندازه شایستگی‌اش پول می‌گیرد و زیر میز هم چیزی رد و بدل نخواهد شد. شما فوتبال مدرن اروپا را با فوتبال آشوب‌زده ایران مقایسه نکنید. فاصله از زمین تا آسمان است. 

این بود فرجام فوتبالی که می‌خواست حرفه‌ای شود، آقای مرفاوی؟ 
کدام حرفه‌ای، وقتی فلان تیم قدرت ندارد یک چهارم تیم متمول خرج کند و بهمان تیم یک زمین تمرین خاکی هم ندارد و از ساختار‌های بدوی برخوردار نیست و آخر فصل بازیکنانش به خاطر نقد نشدن چک‌هایشان به دادگاه می‌روند و شکایت می‌کنند. ما از حرفه‌ای بودن تنها خرج کردن‌های غیرمنطقی‌اش را یاد گرفتیم. در این فوتبال همه چیزمان به همه چیزمان می‌آید. من بازیکنی را می‌شناسم که دو بار در جام جهانی حاضر شد، در حالی‌که توی باشگاهش ذخیره بود و یک ثانیه هم بازی نکرد. از این مورد‌ها الی ماشاءالله در فوتبال ما وجود دارد. 

نقش مدیران را چقدر در این فرایند دخیل می‌دانید؟ 
مدیر اگر به بازیکن میلیاردی پول ندهد، قیمت بازار می‌شکند. بازیکن وقتی ببیند با آن قیمت‌های فضایی مشتری ندارد از خر شیطان پیاده می‌شود. متأسفانه مدیران برای بدست آوردن دل هواداران و محکم کردن جای خود تن به هر خواسته دلال‌ها می‌دهند. دست دلال‌ها و مدیران در بعضی باشگاه‌ها هم در یک کاسه است. 

عبدالصمد مرفاوی آقای گل جام باشگاه‌های آسیا اگر به این نسل تعلق داشت، امروز چقدر بابت یک فصل جنگیدن می‌گرفت؟ 
من نمی‌توانم برای خودم قیمت بگذارم و زمان هم آن‌قدر مهربان نیست که جوانی‌ام را برگرداند. ضمن اینکه معتقدم این‌گونه مقایسه‌ها چندان منطقی نیست و نامه اعمال هر بازیکن را در همان مقطع حضورش در صحنه باید ارزیابی کرد. 

از جام ملت‌های اروپا هم بپرسیم. فکر می‌کنید جام به سوی کدام سرزمین بال بگشاید؟ 
من شانس اسپانیا را بسیار زیاد می‌دانم. اسپانیای مدل ۲٠۲۴ یک سر و گردن از مدعیان دیگر باکیفیت‌تر بازی می‌کند. فقط اسپانیا می‌توانست آلمان سمج را در خانه‌اش حذف و تحقیر کند. اگر شگفتی خاصی رخ ندهد، ماتادور‌ها با جام به مادرید برخواهند گشت. 

خبرنگار: امید مافی