حجت‌الاسلام والمسلمین انصاریان وقتى زینب کبرى(س) خطبه خواندند و حادثه کربلا را تحلیل و مردم را به آن گناه بى‏نظیرشان آگاه کردند، زین‏العابدین(ع) کنار محمل عمه خود، خدا را شکر کردند و فرمودند: عمه جان! من پروردگار عالم را شکر مى‏کنم و سپاسش را مى‏گویم که الحمدلله تو تعلیم‌دیده بدون‏ معلم بشرى هستى و این دریاى دانشى که در وجود تو موج مى‏زند، مستقیماً الهى و خدایى است، همان‏ طورى که خداوند از دانش بیکرانش در قلب مادرش زهرا(س) قرار داد، از دانش بیکرانش در قلب مطهر زینب کبرى (س) قرار داد و این سابقه هم داشت، نه اینکه نخستین بار بوده است. اینکه عنایت خدا به یک انسان، کامل جلوه کند، ما در قرآن مجید درباره دو نفر به صراحت مى‏بینیم که خداوند متعال در ایام کودکى آن‏‌ها، دانش خود را در ظرف قلب آنان ریخته است. بنا به نقل قرآن کریم، این کار یک بار براى حضرت مسیح(ع) اتفاق افتاده است. یا درباره یحیى(ع) مى‏فرماید: ما مقام نبوت و حکمت را در حالى که یحیى(ع) بچه 4-3 ساله بود، به او عنایت کردیم. این متن قرآن است. همان خدا بدون معلم بشرى، زینب کبرى(س) را خزاین علم بشرى قرار مى‏دهد.