به این ترتیب به نظر، اتحادیه اروپا پس از 13سال قطع روابط دیپلماتیک و کنسولی به دنبال از سرگیری رابطه سیاسی رسمی با دولت سوریه است. مناسبات طرفین به دنبال جنگ داخلی و حضور و فعالیت گروه‌های تروریستی بسیار خشنی همچون داعش و سایر معارضان سوری دولت بشار اسد مثل جبهه النصره (تحریرالشام)، به شکل یک‌طرفه از سوی دولت‌های قاره سبز قطع شد و به روند محکومیت‌ها و تحریم‌های همه‌جانبه بین‌المللی علیه دولت و ملت سوریه سرعت داد. یکی از بهانه‌های دولت‌های اروپایی برای قطع رابطه، نقض حقوق بشر و سرکوب معترضان توسط نظام رسمی سوریه بود؛ اعتراضاتی که توسط سرویس‌های جاسوسی خود کشور‌های اروپایی در داخل خاک سوریه با عنوان نهاد‌های خصوصی همچون مجموعه‌های تجاری-رسانه‌ای سازماندهی و به سمت اهداف از پیش تعیین شده هدایت می‌شد. جدا از این موضوع، همکاری دستگاه‌های اطلاعاتی کشور‌های منطقه غرب آسیا مانند میت ترکیه و استخبارات کشور‌های عربی عربستان سعودی، قطر، مصر، امارات متحده عربی و... به پیشروی نظامی نیرو‌های داعش و امثال آن کمک‌های زیادی کرد. هرچند نقش دستگاه‌های امنیتی رژیم صهیونیستی در موفقیت آن‌ها را نمی‌توان نادیده گرفت اما کشور‌های اروپایی با بسترسازی برای فعالیت‌های سیاسی هماهنگ اپوزیسیون و معارضان در داخل خاک اروپا، فضای به‌شدت سخت و یک‌جانبه‌ای را برای مشروعیت جهانی دولت سوریه ایجاد کرده بودند.

ترامپ؛ دلیل ترس اروپایی‌ها
اینکه چرا وزرای خارجه هشت کشور اتریش، کرواسی، قبرس، جمهوری چک، یونان، ایتالیا، اسلواکی و اسلوونی به جوزف بورل، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا نامه‌ای نوشتند مبنی بر اینکه «سیاست هدفمند فعال و نتیجه‌محور در قبال سوریه را پیگیری کند» جای پرسش دارد. در این نامه که توسط وب‌سایت یورو اکتیو منتشر شده، دولت‌های اروپایی یاد شده به نوعی خواستار افزایش فشار سیاسی و اثربخش و همچنین بیشتر شدن کمک‌های بشردوستانه شدند.
مطمئناً بخشی از نگرانی اروپا به ادامه موج هجوم مهاجران به این کشورها بازمی‌گردد. اما چه شده که اتحادیه به یک‌باره پیگیر رابطه سیاسی رسمی و فعال با نظام سوریه است؟ پاسخ این پرسش را شاید بتوان در اظهارات ترامپ در کمپین‌های انتخاباتی‌اش جست‌وجو کرد. او پیش‌تر به دفعات گفته بود با رئیس‌جمهور شدنش آمریکا را از پیمان آتلانتیک شمالی موسوم به ناتو خارج می‌کند. باید در نظر داشت ناتو مکمل امنیتی و یا به نوعی حائلی برای ایمنی مرز‌های قاره سبز در برابر تهاجمات نظامی تلقی می‌شود.
این تصور با آغاز جنگ اوکراین در فوریه 2020 تا حد زیادی از بین رفت و ثابت شد تمامیت ارضی اروپا آن‌قدر‌ها که همگان فکر می‌کردند امن نیست. به همین دلیل رهبران اصلی این اتحادیه چند سالی است که به دنبال ایجاد یک ارتش تقویت شده برای روز مبادا هستند. لازم به ذکر است، بی‌نتیجه بودن راهبرد اتحادیه اروپا در قبال پرونده سوریه و حاصل نشدن اهداف از پیش تعیین شده‌شان همچون طرح خاورمیانه جدید که با تجزیه کشور‌های منطقه انجام می‌شد نیز یکی دیگر از دلایل دیپلماسی التماسی یا به اصطلاح، تعامل دوطرفه اروپا با غرب آسیاست، تعاملی که با پیش‌بینی خطر روی کار آمدن احتمالی ترامپ تشدید خواهد شد.

خبرنگار: حمید اسدی