صدای پای المپیک نزدیک‌تر از همیشه به گوش می‌رسد و عروس اروپا برای میزبانی از قهرمانان دنیا لباس نو پوشیده است. پاریس می‌خواهد شیک‌ترین و مدرن‌ترین المپیک قرن را برگزار کند و در این بین از هیچ تلاشی برای استفاده از فناوری و ایجاد زیرساخت‌ها و مدیریت مدرن فروگذاری نکرده است. کاروان ورزشی ایران هم پر‌امید‌تر از همیشه با قهرمانانی که‌امیدواریم افتخارآفرینی‌شان غرورمان را جلایی دوباره بزند، اندک اندک وارد این آوردگاه چشم نواز شده است. در این میان مدیرانی هم چمدان سفر بسته و خود را به کاروان ورزشی سنجاق کرده‌اند. این مدیران که از مدت‌ها قبل در کمین این سفر لاکچری بوده‌اند و از روی نعش هم برای رسیدن به فرانسه گذشته‌اند، آنجا هم منتظرند قهرمانی مدالی بگیرد تا برای‌ایستادن پای سکو و ثبت لحظه‌ای تاریخی یقه چاک بدهند. اما ‌ای کاش همین مدیران که با پول بی‌زبان ملت یک ماهی را به صورت توریستی در پاریس به گشت و‌گذار و گرفتن عکس مشغول‌اند آنجا کمی هم برای تجربه اندوزی و یادگرفتن مدیریت صحیح ورزشی وقت بگذارند و لابه‌لای عشق و حالشان نگاهی به نظم و چگونگی برگزاری رویدادی بین‌المللی بیندازند.برگزاری المپیک با آن حجم از برنامه‌ریزی بلندمدت و توسعه زیرساخت‌ها و توجه به حفظ محیط زیست و احترام به آداب و رسوم ملل مختلف و حفظ امنیت جانی و مالی تماشاگران و... بهترین کلاس درس برای مسئولان ورزش ایران است. مدیریت رویداد‌های ورزشی با وجود تدریس در دانشگاه‌ها و تأکید بر اهمیت کسب تجربه آن پاشنه آشیل مدیران ورزشی ایرانی بوده و هست و اکنون که این فرصت گرانبها برای برخی مدیران فراهم شده تا از نزدیک برگزاری المپیک را لمس کنند چه خوب که آن‌ها هزینه سفرشان را حلال کنند و با یادداشت‌برداری و برگزاری جلسات با عوامل برگزاری دست پر به میهن برگردند. آن‌ها که برای رسیدن به المپیک عرقی نریختند و زجری نکشیدند، حداقل دست خالی هم به پشت میز‌های خود برنگردند و طرح‌ها و‌ایده‌هایی که در پاریس اجرا شده را تا حد امکان و وسع خود بتوانند برای پیشرفت ورزش کشور در حیطه کاری خود پیاده‌سازی کنند.
نکته آخر و مهم که به نظر ضروری می‌رسد، اینکه‌ای کاش کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش همان‌طور که اسامی ورزشکاران حاضر در المپیک را منتشر می‌کند، نام مدیران توریست حاضر در هتل‌ها و تفرجگاه‌ها و میز‌های ناهار و شام پاریس را هم منتشر کند تا ما بدانیم چه مدیرانی با چه اهدافی از جیب ما ملت در المپیک می‌چرخند و می‌گردند و احتمالاً دست از پا درازتر به میهن پرمهرمان برمی‌گردند.