​​​​​​​تیم ایران که از رقابت با اسپانیا، مونته نگرو، اسلوونی و فرانسه، حاصلی جز شکست نداشته است، اگر می‌خواهد در جمع بیست تیم برتر باشد، نباید از این میدان دست خالی برگردد. در بازی با چهار تیم هم گروه در مرحله اصلی، با توجه به احتساب امتیاز بازی‌های مرحله مقدماتی، به استثنای بازی برابر مونته نگرو و نیمه اول بازی با فرانسه، بازی قابل قبولی از این تیم ندیدیم. 
در نیمه نخست بازی جمعه شب برابر فرانسه، شاهد بازی خوب و حساب شده‌ای بودیم. اختلاف چهار گل (١۴-١٨)، نتیجه ای قابل قبول بود و ما را به ادامه همین روند در نیمه دوم امیدوار می کرد. شکست با اختلاف ١٢ گل، (٢٩-۴١)آن هم با توجه به عدم حضور نیکولا کاراباتیچ و استفاده گیوم ژیل، مربی فرانسه، دراین نیمه از دروازه بان سوم خود، به هیچ عنوان در شأن هندبال ما نبود. پاس و دریافت، از اصول اولیه ورزش‌های توپی و به ویژه هندبال و بسکتبال است. 
همه علاقه‌مندان به هندبال، در مسابقات جهانی، بارها شاهد بودند بازیکنان ما، در ارائه پاس یا دریافت صحیح با مشکل روبه‌رو بودند و گل های زیادی روی ضدحملات تیم های حریف، به ویژه فرانسه، روی این اشتباهات، خوردیم. ما یکی از بهترین مربیان حال حاضر هندبال جهان را داریم، اما، کار مربی تیم ملی، آموزش این اصول اولیه نیست. دیدیم که وویوویچ و دیگر مربیان تیم ما، از این اشتباهات چه حرصی می‌خوردند. مسئله دیگر، کار دفاعی بد تیم ما بود. 
دردفاع باز (١-۵) یا (٢-۴) که برای مقابله با تیم‌های اروپایی بهترین تاکتیک است، ناتوان بودیم. اما، مشکل دیگر تیم ما، در بازی‌های گذشته، انجام ناقص پاورپلی بود که در اجرای این تاکتیک، سرعت دروازه بان و بازیکن جایگزین، مهم است. 
محمد سیاوش دروازه بان ٣٧ ساله ما، سرعت لازم را نداشت و گل های زیادی را دریافت کردیم در حالی‌که می توانستیم از امیدرضا سرپوشی دروازه بان جوان تیم هم برای این تاکتیک استفاده کنیم.  
البته در نظر داشتیم این مسائل را باید بعد از پایان بازی‌های تیم ملی بیان کنیم، اما قبل از بازی با لهستان  گفتیم تا شاید دراین بازی مورد توجه قرارگیرد و مرحله اصلی را حداقل با یک برد به پایان برسانیم و تیم ملی هندبال ایران حالا که تا این مرحله پیش آمده است، بتواند در جایگاهی بالاتر از عنوان بیست و یکمی سال ٢٠١۵ قرارگیرد. 

خبرنگار: محمدرضا خزاعی