از اوایل سال‌های 52-51 که استاد حاج حسین علمی به حسینیه خیاط‌ها تشریف می‌آوردند با ایشان آشنا شدم. در آن دوران ما با مرحوم مختاری مأنوس و همراه بوده و شاگرد خاص ایشان بودیم و به همین دلیل همیشه آنجا حضور داشتیم. استاد علمی هم جلسه شب‌های چهارشنبه‌ها را معمولاً بدون فوت می‌آمدند. آنجا با ایشان آشنا شدم. انسانی وارسته، وزین، دوست‌داشتنی و شیرین‌زبان که بذله‌گویی‌های محترمانه و مؤدبانه‌اش نشان از صفا و متانتی می‌داد که با عقل و هوش و بزرگواری پیوند خورده بود. 
بعداً که خود آقای علمی در کوچه نو جلسه زدند، توفیقی بود که به محضرشان مشرف شویم. جلسه بسیار پرفیض و برکتی داشتند؛ شوخی‌های دلچسبشان در آن جلسات خستگی را از تن مستمع خارج می‌کرد. بعدها نیز که مدیریت اجرای محافل و مراسم قرآن و شب‌هایی با قرآن راه افتاد، این کار را به احسن وجه انجام می‌دادند و خیلی خیلی پربار و پرمطلب و آموزنده بود. شوخی و زبان طنز و شیرین بذله‌گوی ایشان همه جا سبب می‌شد همه شیفتگیشان به جلسات انس با قرآن دوچندان شود. طریقه‌ای که هنوز هم حائز آن هستند و بر همان مدار و پایه موجبات دلگرمی جلسات‌اند.