قرآن تعبیری دارد که «فَفَّرُوا الی الله»: به سوی خدا فرار کنید! فرار از چه و به سوی چه؟ چرا تعبیر به «فرار» می‌کند؟ 
آن‌ها که می‌خواهند از مملکت فرار کنند، چکار می‌کنند؟ انسان فراری اگر زمین یا خانه‌ای از اشیای غیرمنقول داشته باشد، سعی می‌کند زود این‌ها را نقد کند، بفروشد، بعد وسایل منقول و سنگین خود مثل یخچال، تلویزیون و چیزهای بزرگ را هم نقد می‌کند. 
پس از آن نگاه می‌کند ببیند به کجا می‌خواهد برود؟ آن که می‌خواهد برود آمریکا، ریال‌های خود را هم به دلار و ارز تبدیل می‌کند، چون می‌خواهد به آنجا فرار کند. شب و روز، وقت و
 بی وقت همه‌اش  می‌خواهد اسبابش را که جمع کرد یک روز هم معطل نشود، می‌گوید یک ساعت هم یک ساعت است. شاید اگر من تأخیر کردم، پرونده‌ای مطرح شد و من دستگیر 
شدم، لو رفتم. 
اگر بتواند بلیت هواپیما و تاریخ خروج خودش را یک روز جلو بیندازد، مبلغی می‌دهد که جلو بیفتد و یک روز زودتر برود تا خاطرش آسوده شود و سعی می‌کند هیچ چیزی پس از خودش نماند.
مؤمن اگر خواست به سوی خدا فرار کند، باید مثل همان فراری باشد. وقت و مال و هر چه دارد، همه را نقد کند و نقدش را هم تبدیل به ارز کند. یعنی ارز دنیا فانی است، ارز آخرت باقی است. از این فرصتی که دارد به یک بنده خدا خدمت و کمکی کند. تبدیل ارز کردنش این است که مسجدی، حسینیه‌ای  می‌سازد یا قسمتی از پول حسینیه و مسجدی را می‌دهد. این تبدیل ارز است. این واقعاً می‌خواهد از دنیا فرار کند؛ چون دارد چیزی به آن طرف پیش خدا می‌فرستد. آن که می‌خواست به آمریکا برود، اموالش را به دلار تبدیل می‌کرد، چون می‌خواست آمریکا برود. آن هم که می‌خواهد پیش خدا برود، باید به ارز خدا تبدیلش کند؛ یعنی به ثواب و احسان.
پس اینکه در سوره جمعه می‌گوید اگر واقعاً شما خدا را دوست می‌دارید و از اولیاءالله هستید آرزوی مرگ کنید، تعجبی ندارد. اما چرا ما آرزو نمی‌کنیم، با اینکه معتقد به آخرتیم؟ چون تبدیل ارز نکرده‌ایم، چون کارهایمان روی دستمان مانده، خانه آن طرف را نساختیم.