پروژه موسیقایی- نمایشی «سی‌صد» فارغ از اما و اگرها و انتقادهایی که می‌تواند درباره آن مطرح شود، بی‌گمان یکی از پرهزینه‌ترین و عظیم‌ترین پروژه‌های نمایشی- موسیقایی کشورمان طی یکی دو دهه اخیر است که دست‌اندرکاران آن کوشیده‌اند، در پاسخ به فیلم ضدایرانی «سی‌صد» و در ادامه پروژه «سی» که سال‌ها پیش با حضور جمعی از شناخته ‌شده‌ترین هنرمندان عرصه تئاتر، سینما و موسیقی در کاخ سعدآباد پیش روی مخاطبان قرار گرفت، آن را اجرا کنند تا در کنار وجوه سرگرمی‌ساز، به موضوع مهمی در تاریخ کشورمان هم پرداخته باشند.  به گزارش مهر، این پروژه به موضوع کتاب‌سوزی و نسل‌کشی مغول‌ها در نیشابور می‌پردازد و ایجاد کنش در ذهن مخاطب در راستای حفظ زبان ملی ایرانیان به عنوان مرکز یکپارچگی سرزمین و پیونددهنده جوانان با موسیقی و شعر اصیل فارسی از مهم‌ترین اهداف این پروژه است.

طراحی جایگاه تماشاگران  
آنچه در این موسیقی نمایش، بیش از هر نکته دیگری برای مخاطب قابل توجه است، حجم وسیعی از پروداکشن صحنه و طراحی جایگاه تماشاگران است که تا به امروز کمتر رویدادی را می‌توان یافت که مانند این پروژه توانسته باشد چنین حجمی از نور، موسیقی و تصویر را در خود جای دهد. کما اینکه شاید یکی از نقاط‌قوت پروژه را بتوان در همین شرایط جست‌وجو کرد که توانسته حجم وسیعی از نگاه دیداری مخاطبان را فارغ از علاقه‌مندی‌هایی که به سوپراستارهای روی صحنه داشتند، به سمت خود «صحنه» جلب کند. 

اجرایی کم و بیش قابل قبول  
آنچه در روایت نمایشی اثر پیش روی مخاطبان در قالب پرده‌های مختلف با بازی جواد عزتی، طناز طباطبایی، مهران غفوریان، دلنیا آرام، عرفان ناصری، منوچهر علیپور، نیما سکوت، امیر جدیدی و رضا کیانیان قرار می‌گیرد اگرچه در حوزه کارگردانی با توجه به تجربه‌های نداشته امیر جدیدی، دارای نوسان‌ها و معایب فراوانی است و می‌تواند در وقت لازم مورد نقد و بررسی کارشناسان حوزه تئاتر قرار گیرد، اما به واسطه متن دارای چارچوب محمد رحمانیان که متخصص نگارش چنین نمایش‌نامه‌هایی است، اجرایی کم و بیش قابل قبول را تقدیم مخاطبانی کرده که قطعاً خیلی از آن‌ها تماشاگر حرفه‌ای تئاتر نیستند اما با انگیزه حضور در یک برنامه موسیقایی، بیننده بخش نمایش نیز هستند.   

تو خواننده خوبی نیستی!
در کنار اجرای منظم گروه نمایشی، موسیقی بسیار مناسب و روح‌انگیز اثر به همراهی تیم قدرتمند نوازندگی که جملگی از بهترین‌های موسیقی این سرزمین هستند، گروه خوانندگی اثر در مقاطعی حس و حال درگیر شده مخاطب با محتوای اثر را خراب می‌کنند.
نه رضا بهرام در جایی که می‌بایست حضور داشت و نه سهراب پورناظری به عنوان یک آهنگساز و نوازنده درجه یک توانست از خود یک خواننده تمام‌عیار را به مخاطبانش معرفی کند. آنچنان که در بسیاری از بخش‌های مختلف اجرا چنین فرایندی بسیار خود را نشان داد و چنین نگاهی را تأیید کرد که ای‌کاش سهراب پورناظری بداند، یک ملودی‌پرداز درجه یک، یک آهنگساز درجه یک و یک رهبر ارکستر درجه یک اصلاً نمی‌تواند خواننده خوبی باشد! واقعیتی که گویی در این کنسرت نمایش اصلاً مورد توجه سهراب قرار نداشته و او اصرار داشته که خود را به عنوان یک خواننده در احساسی‌ترین لحظات اجرا معرفی کند.