عبدالرحمن بن احمد بن محمد جامی (درگذشته 17 محرم 898 ق)، صوفی، ادیب و شاعر پرآوازه ایرانی است. غزلیات جامی بسیار شیرین و گاهی تلفیقی از عربی و فارسی هستند. وی را خاتم شعرای بزرگ پارسی گوی خوانده‌اند. در اشعار جامی، افکار صوفیانه، داستان‌ها، حکمت، اندرز، تصورات خیالی و غنایی، به وفور دیده می‌شود. اَشِعَّهُ اللَّمَعات، بهارستان، چهل حدیث، دیوان اشعار، سلامان و ابسال از جمله تصنیفات وی هستند.