گزارش
فرزانه غلامی
32 سال از آن جمعه داغ مردادماهی می‌گذرد؛ روزی که طنین تصنیف رهایی (از نگاه یاران) صدیق تعریف، گونه‌های میلیون‌ها ایرانی را که در شوق دیدار یارانی از قبیله غیرت می‌سوختند، سیراب کرد.
کم‌وبیش به فاصله دو سال و یک ماه پس از پذیرش قطعنامه598 شورای امنیت از سوی ایران برای پایان دادن به جنگ با عراق، آن جمعه دوست داشتنی و طلایی، مرز رسمی خسروی در قصرشیرین را به قدمگاه نخستین کاروان از آزادگان سروقامت تبدیل کرد تا آرام‌آرام علاوه بر مناطق مرزی غرب و جنوب، تمام مسیرهای مواصلاتی کشور، به رساندن یارانی بی‌ادعا و از تبار استقامت به دلدادگانشان، مفتخر شوند.
آنچه ما مرزنشینان و من به عنوان دختری 10 ساله در سیمای میهمانان نظرکرده می‌دیدیم، تکیدگی صورت و بدن بود و چشمانی که از فروغ جوانی فاصله گرفته بود.
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
