نام‌آوران خراسان
«غلامحسین یوسفی» دانشمند بی‌تکبر
مقدم
غلامحسین یوسفی، ادیب، نویسنده، مترجم، مصحح متون و استاد برجسته ادبیات فارسی بود. وی دوم بهمن ۱۳۰۶خورشیدی در مشهد متولد شد. پس از تحصیلات ابتدایی و متوسطه، برای ادامه تحصیل، از مشهد به تهران رفت و در سال ۱۳۲۹، در ۲۴سالگی، دکترای زبان و ادبیات فارسی و همزمان لیسانس حقوق قضایی و سیاسی از دانشکده حقوق دانشگاه تهران را گرفت.
با تأسیس دانشکده ادبیات در دانشگاه فردوسی مشهد از سال ۱۳۳۴ تدریس دروس تاریخ ادبیات را در این دانشکده آغاز کرد. علاوه بر تدریس، تصدی تربیت معلم خراسان را نیز بر عهده داشت و پس از انتصاب به دانشیاری زبان و ادبیات فارسی در سال 1336-1335 به دانشگاه مشهد منتقل شد. وی در سال 1342 به رتبه استادی نائل شد. دکتر غلامحسین یوسفی تا مهرماه ۱۳۵۸ یعنی زمان بازنشستگی، در دانشگاه فردوسی مشهد در دوره‌های لیسانس و فوق‌لیسانس و دکترای ادبیات تدریس کرد.
از فعالیت‌های تخصصی استاد یوسفی، تصحیح متون کهن بود که آثار ماندگاری از او برجای مانده است. او همزمان به تحقیق و پژوهش در حوزه‌های گوناگون ادامه داد و به این منظور سفرهای مطالعاتی به کشورهای مختلف ازجمله فرانسه، انگلستان و آمریکا انجام داد.
از جمله آثار شاخص و کتاب‌های استاد یوسفی می‌توان به «نامه اهل خراسان»، تصحیح قابوسنامه، تصحیح گلستان و بوستان و غزل‌های سعدی و چند ترجمه ارزشمند دیگر اشاره کرد.
نظر و دیدگاه برخی محققان درباره استاد یوسفی جالب توجه است. ایرج افشار در باب مقام علمی غلامحسین یوسفی می‌گوید: او دانشمندی بی تکلف، بی‌تکبر، مشوق علم و شیفته معارف ایرانی و مقام انسانیت است که این ویژگی‌ها کمتر در یک شخص جمع می‌شوند. محمدمهدی ناصح از استادان برجسته ادبیات فارسی -که خود زمانی شاگردی یوسفی را می‌کرده است- در وصف وی تأکید می‌کند: او معلمی واقعی بود؛ بسیار به درس اهمیت می‌داد و درس و دانشجو برایش مقدس بودند. یوسفی در سال ۱۳۶۹ در ۶۳سالگی درگذشت و در حرم مطهر رضوی به خاک سپرده شد.
با تأسیس دانشکده ادبیات در دانشگاه فردوسی مشهد از سال ۱۳۳۴ تدریس دروس تاریخ ادبیات را در این دانشکده آغاز کرد. علاوه بر تدریس، تصدی تربیت معلم خراسان را نیز بر عهده داشت و پس از انتصاب به دانشیاری زبان و ادبیات فارسی در سال 1336-1335 به دانشگاه مشهد منتقل شد. وی در سال 1342 به رتبه استادی نائل شد. دکتر غلامحسین یوسفی تا مهرماه ۱۳۵۸ یعنی زمان بازنشستگی، در دانشگاه فردوسی مشهد در دوره‌های لیسانس و فوق‌لیسانس و دکترای ادبیات تدریس کرد.
از فعالیت‌های تخصصی استاد یوسفی، تصحیح متون کهن بود که آثار ماندگاری از او برجای مانده است. او همزمان به تحقیق و پژوهش در حوزه‌های گوناگون ادامه داد و به این منظور سفرهای مطالعاتی به کشورهای مختلف ازجمله فرانسه، انگلستان و آمریکا انجام داد.
از جمله آثار شاخص و کتاب‌های استاد یوسفی می‌توان به «نامه اهل خراسان»، تصحیح قابوسنامه، تصحیح گلستان و بوستان و غزل‌های سعدی و چند ترجمه ارزشمند دیگر اشاره کرد.
نظر و دیدگاه برخی محققان درباره استاد یوسفی جالب توجه است. ایرج افشار در باب مقام علمی غلامحسین یوسفی می‌گوید: او دانشمندی بی تکلف، بی‌تکبر، مشوق علم و شیفته معارف ایرانی و مقام انسانیت است که این ویژگی‌ها کمتر در یک شخص جمع می‌شوند. محمدمهدی ناصح از استادان برجسته ادبیات فارسی -که خود زمانی شاگردی یوسفی را می‌کرده است- در وصف وی تأکید می‌کند: او معلمی واقعی بود؛ بسیار به درس اهمیت می‌داد و درس و دانشجو برایش مقدس بودند. یوسفی در سال ۱۳۶۹ در ۶۳سالگی درگذشت و در حرم مطهر رضوی به خاک سپرده شد.
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
تیتر خبرها
-
«كل بیبی» از دریاچه تا غار بزنگان
-
آغاز عملیات اجرایی 4هزار واحد مسکونی نهضت ملی تولید مسکن در مشهد
-
مردان آسمانی
-
تالاب «کجی» نهبندان از تشنگی در آمد
-
فعالیت 25درصد واحدهای صنعتی با۴۰درصد ظرفیت
-
توزیع 4 هزار و ۸۰۰ بسته معیشتی در تربت جام
-
تردد تورهای گردشگری بدون مجوز ممنوع است
-
«غلامحسین یوسفی» دانشمند بی‌تکبر
-
افزایش کارگاههای قالیبافی در خراسان رضوی
-
بهرهگیری ازظرفیت بسیج برای کنترل بازار
