یکی از دستورات اخیر رئیس‌جمهور که باید به فال نیک گرفت، انجام معاملات تجاری بر اساس واحد پولی ایران در کشورهای هدف است،  اما تحقق این دستور نیاز به مقدماتی دارد که باید انجام شود.انجام معاملات تجاری بر اساس واحد پولی ایران به دو دسته مقدمات اقتصادی و سیاسی نیاز دارد. در بحث اقتصادی، باید توجه داشت پول ملی ما، جهان‌شمول نیست و علاوه بر این، نوسان‌های شدیدی را هم تجربه می‌کند. این امر سبب می‌شود رغبت برای نگهداری پول ملی در حساب‌های بانکی کاهش یابد، چراکه بانک‌ها بیشتر اوقات پول‌هایی که ریسک بالایی دارند را نمی‌پذیرند یا در پرتفوی خودشان نگه نمی‌دارند، بنابراین نخستین کاری که دولت باید انجام دهد این است که ثبات را به بازار ارز برگرداند. دولت باید به بازار ارز ورود کرده و نوسان‌های ان را کاهش دهد تا طرف تجاری ما از نگهداشت پول ما  آسیب جدی نبیند در غیر این صورت ارز ملی ما نمی‌تواند در مبادلات بین‌المللی جایگاهی داشته باشد.نکته دوم اینکه تجارت را باید حرفه‌ای و  ساختارمند کنیم. تاجر باید در کشور هدف دفتر و برای صادراتش برنامه و تدبیر داشته باشد. با تولیدکنندگان مذاکره کنند و با آن‌ها  برای صدور محصولات تولیدی قرارداد ببندد، رعایت همه این موارد موجب ثبات در تجارت می‌شود و بالطبع ثبات پول ملی هم اتفاق می‌افتد.نکته سوم این است، بانک‌های مرکزی دنیا مثل چین معمولاً در پرتفوی یا سبد دارایی،  خودشان بخشی از منابع را به شکل طلا و بخشی را به شکل ارزهای جهان‌شمول از دلار و یوان و ین گرفته تا یورو و اوراق بهادار نگه می‌دارند. اگر ارز کشور ما به ثبات برسد باید جایگاهی برای پول ملی در پرتفوی آن‌ها ایجاد شود. مثلا ًدولت چین یک هزارم پولش را به ریال یا تومان نگه‌ دارد. ضروری است دولت‌های روسیه،  سوریه، عراق و سایر همسایگان نیز چنین اقدامی را انجام دهند.همچنین باید به کشورهای هدف تجاری خویش یک‌سری تضامین بدهیم که اگر ریال از یک حدی سقوط کرد، این خسارت از سوی کشورمان جبران شود. بدین ترتیب با ایجاد تقاضا برای ریال و قرار ارز ملی ما در پرتفوی بانک، ارزش ریال ما تقویت خواهد شد.برای انجام معاملات تجاری براساس واحد پولی ایران، باید یک‌سری اقدام‌های سیاسی هم در دستور کار قرار گیرد، ازجمله اینکه یک دیپلماسی سیاسی فعال راه بیندازیم و با رایزنی‌هایی که انجام می‌دهیم، کشورهای همجوار و طرف‌های تجاری خویش را متقاعد کنیم جایگاهی برای پول ملی در پرتفوی بانک‌های مرکزی خویش ایجاد کنند.این کار همچنین نیازمند پیمان‌های پولی دو و چندجانبه و روابط سیاسی قوی برای نگهداری منابع ریالی در پرتفوی بانک‌های مرکزی و نظام بانکی آن‌هاست.