گزینه توافق موقت؛ خارج از میز مذاکرات

بررسی فعالیت‌های دستگاه دیپلماسی کشور در 6ماه گذشته به‌ما چه می‌گوید؟

گزینه توافق موقت؛ خارج از میز مذاکرات

زارع

در روزهای گذشته در چارچوب مذاکرات برجامی، عبارت «توافق موقت» را زیاد شنیده‌ایم. خبری که نخستین بار روزنامه رأی‌الیوم آن را افشا کرد و به‌طور کلی عبارت بود از توافقی دوساله بین ایران و غرب برای بازگشت به برجام2015. آیا دولت به‌چنین توافقی رضایت خواهد داد؟ دیپلماسی که دولت در پیش گرفته دو ویژگی اصلی دارد؛ نخست اینکه رنگ‌وبوی اقتصادی دارد و دوم، رئیسی و یارانش بر توافقات بلندمدت تأکید دارند. تلاش رئیسی برای عضویت ایران در سازمان شانگهای که اتفاقاً به‌ثمر هم نشست، اولین فکت این ادعاست. همه‌می‌دانیم رنگ‌وبوی اقتصادی در شانگهای بیشتر دیده می‌شود و همچنین عضویت در آن مادامی‌که تصمیم به خروج نباشد، دائمی است. سوآپ گازی که برای آن سقف زمانی در نظر گرفته نشده نیز یکی دیگر از اقدامات اقتصادی و بلندمدت دولت است. اقدام سریع و پیگیرانه دولت برای اجرایی‌شدن تفاهم‌نامه بلندمدت و 25ساله با چین (که 9بند از 11بند آن اقتصادی و علمی است) را هم باید در نظر گرفت. سفر رئیسی با هیئت کارشناسانش به روسیه درحالی‌که دستور کار اصلی آن تفاهم بلندمدت (20ساله) اقتصادی و امنیتی بود، شاهدی دیگر در این زمینه است. آخرین اقدام دولت در این راستا را هم می‌توان در گفت‌وگوی تلفنی رئیسی با اردوغان دید، آنجا که گفته است: «جمهوری اسلامی ایران به رابطه و همکاری باترکیه نگاه بلند‌مدت و همه‌جانبه دارد». باتوجه به همه این اتفاقات در همین چندماه عمر دولت است که می‌توان نتیجه گرفت، رئیسی و یارانش بنا دارند به توافقات بلندمدت با دیگر کشورها و به‌ویژه همسایگان دست پیدا کنند؛ بنابراین می‌توان اینچنین نتیجه گرفت توافق موقت حداقل در دستور کار فعلی دولت نیست مگر آنکه به‌اندازه کافی وسوسه‌کننده باشد.

برچسب ها :

ارسال دیدگاه