به گزارش آستان‌نیوز، به روزهای پایانی ماه مبارک رمضان نزدیک ‌می‌شویم و چند روز دیگر تا پایان ماه بندگی، ماه میهمانی خدا و استفاده از نعمت این روزهای بابرکت نمانده است که میهمان سفره بابرکت افطاری در صحن امام حسن مجتبی(ع) ‌می‌شوم. من هم مانند خیلی از زائران دیگر برای نخستین بار است که میهمان این سفره ‌می‌شوم و دلم ‌می‌خواهد آن لحظات نابی که همیشه با حسرت نگاه ‌می‌کردم را از نزدیک تجربه کنم و چه تجربه وصف‌ناپذیری. 
مانند بقیه زائران در صف ورود به این سفره به انتظار ایستاده‌ام. خیلی زود به در ورودی که در صحن برای چیدمان سفره‌ها در نظر گرفته شده است ‌می‌رسیم. اطراف این محوطه که بیش از هزار متر است دیواره موقت پلاستیکی با نقش‌های اسلیمی ‌قرار دارد که به کمک داربست کنار هم جا خوش کرده‌اند. از خانمی ‌که به همراه دختر 11 ساله‌اش در صف ایستاده‌اند ‌می‌پرسم شما چطور به این سفره دعوت شدید؟ ‌می‌گوید: پس از اینکه وارد حرم مطهر رضوی شدیم خاد‌می‌ سمتمان آمد و پرسید شما چند نفرید و بعد هم چهار عدد فیش غذای حضرت به ما داد. دخترش سه سال است روزه ‌می‌گیرد ولی به قدری گرسنه است که وقتی از او ‌می‌پرسم چه حسی داری که میهمان آقا شده‌ای، کمی ‌به من نگاه ‌می‌کند و بعد هم ‌می‌گوید: «الان من فقط گشنمه و حس خاصی ندارم». من و مادرش ‌می‌خندیم به حرفش. او را به خاطر اینکه روزه‌هایش را گرفته تشویق ‌می‌کنم. 
​​​​​​​
 سفره‌های بهشتی افطار 
درب ورودی را رد ‌می‌کنیم. خادم‌ها با لباس سبز به ترتیب ایستاده‌اند و خوشامد ‌می‌گویند. ابتدای ورود پس از اینکه فیش غذا را تحویل ‌می‌دهیم بسته‌ای پلاستیکی به هر کداممان ‌می‌دهند که شامل یک وعده غذای گرم، یک لیوان کاغذی، قاشق و چنگال، بسته نان و پنیر و سبزی و خرما و قند و یک کاسه پلاستیکی کوچک است. روزه‌ام را با دعا و ثنا و خوردن چایی‌ای که مزه بهشت ‌می‌دهد افطار ‌می‌کنم.