توی مردمک چشمان من هر روز رد پای زائرانی است که قدم از شوق امید برمی‌دارند و نفس در هوای رجای تو می‌کشند.
زائرانی که کبوترانه‌تر از من بال‌هایشان را به امید لبریز شدن کاسه‌های حوائجشان در حریمت پرواز می‌دهند.
من چشمانم پر است از عکس چشم‌هایی بارانی‌تر از ابرهای بهاری که دانه دانه مروارید روی صورتشان می‌بارد وقتی که پس از سال‌ها تصویر گنبدت نقش می‌بندد توی مردمک چشم‌هایشان.
کبوتر این آشیان منم اما آن‌ها که به تو پناه آورده‌اند به قدر صد کبوتر، دل‌هایشان جلد بام تو است.