به گزارش خبرگزاری فارس، آدمی به تنوع‌طلبی و کمال‌گرایی‌اش شناخته می‌شود. یکی از سؤالات جدی که در حوزه آخرت و زندگی پس از مرگ مطرح می‌شود این است که آیا حضور طولانی مدت و ابدی در بهشت برای انسان، وضعیتی شبیه به روزمر‌گی تکراری دنیوی و حس کسالت‌آوری به وجود نمی‌آورد؟
آنچه در ادامه می‌خوانید بخش‌هایی از کتاب «زندگی در بهشت» به قلم حمیدرضا شاکرین در باب کسالت‌آور بودن یا نبودن حضور طولانی مدت در بهشت است.
استاد مطهری در این باره می‌نویسد یکی از اشتباهات بزرگ این است که بعضی خیال می‌‏کنند انسان طبعاً طالب تنوع است و اصلاً تنوع و اینکه لذت‌ها و محبوب‌هایش را از نوعی به نوع دیگر عوض کند، دوست دارد و خود تنوع مطلوب است؛ در صورتی که این طور نیست. تنوع‌طلبی به این علت است که مطلوبی قدرت ندارد مطلوبیت خودش را برای همیشه حفظ کند، زیرا آن مطلوب، مطلوب مجازی بشر است و مطلوب واقعی و حقیقی نیست.
اگر شیئی مطلوب واقعی و حقیقی باشد، انسان از او سرد نمی‏‌شود و اگر از او سرد نشد طالب تنوع نیست. قرآن کریم می‌فرماید: «در آنجا (بهشت) انسان‌ها طالب دگرگونی (و وضع جدید) نیستند». رازش همین است که آنجا مطلوب واقعی است. پس اگر واقعاً چیزی مطلوب غریزی و ذاتی بشر باشد، ممکن نیست وصالش او را سرد و افسرده کند.
از طرف دیگر در نهاد و غریزه بشر معشوق و محبوبی کامل‌‏تر و عالی‌‏تر از امور این‌جهانی است؛ محبوبی که کمال لایتناهی است. انسان به دنبال هر محبوبی که می‌‏رود، در حقیقت نشانی از محبوب اصلی و واقعی خود در او می‌‏بیند و به گمان محبوب اصلی به سراغ او می‌‏رود، اما پس از وصال چون خاصیت آن محبوب اصلی را در او نمی‌‏بیند و احساس می‏‌کند این موجود قادر نیست خلأ وجودی او را پر کند، به سراغ محبوبی دیگر می‌‏رود و همین طور… مگر آنکه روزی به محبوب اصلی و حقیقی خود نائل شود؛ آن وقت به کمال واقعی خود که اتصال به کمال لایتناهی است، خواهد رسید و در بهجت و سعادت کامل غرق می‌‏شود و برای همیشه آرام می‏‌گیرد و دیگر خستگی و افسردگی و کسالت در او راه نمی‌یابد «ألا بِذِکْرِ الله تَطْمَئِنُّ الْقُلوبُ».
بناباین تفاوت میان نعمت‌های آخرت و این دنیا همین است که در این دنیا انسان طالب تحول و تغیر است، اما در آخرت طالب تغیر و تحول و نو شدن و عوض شدن نیست. زیرا بهشت برای بهشتی به عنوان انعامی از نعمت‌های الهی است، یعنی حتی بهشت جسمانی و لذات جسمانی هم برای او عنوان کرامت الهی را دارد، بدین معنی که یک موجود تا در حدّی از عرفان و معرفت نباشد بهشت برای او نمی‏‌تواند معنی پیدا کند. برای یک نفر بهشتی، اساس لذت‌ها این است که الان میهمان خالق خود است، بر سر سفره خالق خود نشسته، یعنی با آن حقیقت پیوند خورده است که وقتی به آن حقیقت پیوند خورد دیگر مسئله خستگی و تنوع و تحول و از سر کوی او رفتن به جای دیگر معنی ندارد.