به انگیزه اکران در دومین روز جشنواره
«علف‌زار» فیلمی سرپا و ملتهب
امیر ابیلی- منتقد سینما:
در روزگاری که تلقی از فیلم خوب و مهم ساختن در سینمای ایران دارد به سمت «پروداکشن بزرگ» داشتن می‌رود و عده‌ای گمان می‌کنند می‌شود با خرج بیشتر و هر چه عظیم‌تر کردن صحنه و جلوه‌های بصری و میدانی و... تبدیل به فیلمساز بزرگ‌تری شد، اینکه همچنان فیلمسازان اولی پیدا می‌شوند که دنبال قصه‌گویی از دل مسیرهای ساده‌تر تولید هستند و می‌دانند که ذات سینمای درست؛ «قصه‌گویی» و «برانگیختن احساس» مخاطب از دل «خلق کاراکترهای ملموس» است یکی از معدود امیدهای باقی مانده در سینمای ایران است.
«علف‌زار» کاظم دانشی چنین فیلمی است. فیلمی که بیشتر زمان آن در فضای محدود یک دادگاه می‌گذرد و فیلمساز سعی نکرده پشت زرق و برق و تولید بزرگ پنهان شود. فیلمی سهل و ممتنع که اگر هر کدام از بازی‌ها درست از کار درنمی‌آمدند تبدیل به یک اثر کاملاً شکست خورده می‌شد، اما کارگردان موفق شده در دل قصه‌ای «ملتهب» تعداد زیادی کاراکتر خلق کند که هر کدام رنگ و شناسنامه خاص خود را دارند و برای مخاطب آشنایند و سرنوشتشان برای مخاطب مهم می‌شود.
در چنین فیلمی بیش از هر چیز اجرای بازیگران و هماهنگی و یکدستی اجراهاست که اهمیت دارد و «علف‌زار» مجموعه‌ای از بازی‌های یکدست و روان است به خصوص پژمان جمشیدی و سارا بهرامی که هر دو بهترین بازی کارنامه کاریشان را ارائه داده‌اند.
با توجه به اینکه چند فیلم از فیلم‌های مهم جشنواره را دیده‌ام، حدس می‌زنم پژمان جمشیدی اصلی‌ترین شانس کسب سیمرغ بهترین بازیگر مرد در جشنواره امسال خواهد بود. او در یکی دو سال اخیر بسیار در رسانه‌ها ستایش شده و کارش روند صعودی محسوسی داشته، جایگاهش در سینمای تجاری و عامه‌پسند تثبیت شده و یکی از پولسازترین بازیگران ایران است و حالا امسال در دو فیلم اجتماعی «علف‌زار» و «بی‌مادر» نقش‌های متفاوتی دارد که می‌تواند سیمرغ را برایش به همراه داشته باشد. به ویژه اینکه بار اصلی کیفیت «علف‌زار» روی بازی اوست و اگر بازی او درست از کار درنمی‌آمد، فیلم تبدیل به یک شکست می‌شد، اما حالا ریسک کارگردان و خود جمشیدی جواب داده و او در مهم‌ترین بازی کارنامه کاری‌اش از پس نقشی سخت برآمده است.
می‌دانم که برخی از لحظات تأثیرگذار «علف‌زار» در نسخه فعلی تعدیل شده، اما فیلم همچنان سرپا و ملتهب است و توانسته از دل قصه‌ای بسیار تلخ، روایتی مؤثر خلق کند. روایتی که اخته و محافظه‌کار نیست و به یاد مخاطب می‌ماند و این شاید یکی از مهم‌ترین مشخصه‌های یک فیلم تأثیرگذار باشد، اینکه «اخته» نباشد، گرچه مسیر «محافظه‌کاری» معمولاً مسیر کم‌هزینه‌تری است.
در «علف‌زار» علاوه بر پژمان جمشیدی و سارا بهرامی، ستاره پسیانی، ترلان پروانه، مهدی زمین‌پرداز، عرفان ناصری، یسنا میرطهماسب، مائده طهماسبی، فرخ نعمتی، سیروس همتی، رؤیا جاویدنیا و متین حیدری‌نیا هم نقش‌آفرینی کرده‌اند.
در چنین فیلمی بیش از هر چیز اجرای بازیگران و هماهنگی و یکدستی اجراهاست که اهمیت دارد و «علف‌زار» مجموعه‌ای از بازی‌های یکدست و روان است به خصوص پژمان جمشیدی و سارا بهرامی که هر دو بهترین بازی کارنامه کاریشان را ارائه داده‌اند.
با توجه به اینکه چند فیلم از فیلم‌های مهم جشنواره را دیده‌ام، حدس می‌زنم پژمان جمشیدی اصلی‌ترین شانس کسب سیمرغ بهترین بازیگر مرد در جشنواره امسال خواهد بود. او در یکی دو سال اخیر بسیار در رسانه‌ها ستایش شده و کارش روند صعودی محسوسی داشته، جایگاهش در سینمای تجاری و عامه‌پسند تثبیت شده و یکی از پولسازترین بازیگران ایران است و حالا امسال در دو فیلم اجتماعی «علف‌زار» و «بی‌مادر» نقش‌های متفاوتی دارد که می‌تواند سیمرغ را برایش به همراه داشته باشد. به ویژه اینکه بار اصلی کیفیت «علف‌زار» روی بازی اوست و اگر بازی او درست از کار درنمی‌آمد، فیلم تبدیل به یک شکست می‌شد، اما حالا ریسک کارگردان و خود جمشیدی جواب داده و او در مهم‌ترین بازی کارنامه کاری‌اش از پس نقشی سخت برآمده است.
می‌دانم که برخی از لحظات تأثیرگذار «علف‌زار» در نسخه فعلی تعدیل شده، اما فیلم همچنان سرپا و ملتهب است و توانسته از دل قصه‌ای بسیار تلخ، روایتی مؤثر خلق کند. روایتی که اخته و محافظه‌کار نیست و به یاد مخاطب می‌ماند و این شاید یکی از مهم‌ترین مشخصه‌های یک فیلم تأثیرگذار باشد، اینکه «اخته» نباشد، گرچه مسیر «محافظه‌کاری» معمولاً مسیر کم‌هزینه‌تری است.
در «علف‌زار» علاوه بر پژمان جمشیدی و سارا بهرامی، ستاره پسیانی، ترلان پروانه، مهدی زمین‌پرداز، عرفان ناصری، یسنا میرطهماسب، مائده طهماسبی، فرخ نعمتی، سیروس همتی، رؤیا جاویدنیا و متین حیدری‌نیا هم نقش‌آفرینی کرده‌اند.
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
