به گزارش ایسنا، «آسیب‌های اجتماعی از صحنه نظر تا میدان سیاست و عمل» اثر مهدی مولائی آرانی است که به همت پژوهشکده مطالعات تمدنی و اجتماعی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی تهیه و توسط نشر این پژوهشگاه در ۲۳۵ صفحه منتشر شد.
برخی، آسیب‌های اجتماعی را به کمبود دانش و آگاهی مردم نسبت می‌دهند و برخی دیگر بی‌اعتنایی عموم جامعه به همنوعان را از جمله دلایل آن برمی‌شمرند. وجود آسیب‌های اجتماعی پیامدها و تأثیراتی در زندگی عمومی مردم و جامعه دارد که گاهی این تأثیرات تا سال‌ها بر پیکره فرد، خانواده و جامعه باقی می‌ماند و حل کردن آن، کاری بس دشوار خواهد بود.
در سالیان اخیر، سازمان‌ها، مؤسسات و افراد زیادی برای مدیریت مسئله «آسیب‌های اجتماعی» فعال شده‌‌اند. این کتاب می‌تواند مقدمه‌ای تلقی شود که هر نهاد و سازمان، پیش از ورود به این میدان، شناخت بیشتر و بهتری از نظریات و فعالیت‌های کنشگران پیدا کند.
این کتاب در پنج فصل تألیف شده؛ فصل نخست به بیان مقدمه و کلیاتی از مباحث این اثر پرداخته است.
در فصل دوم ضمن مروری بر تعاریف مسئله اجتماعی و ملاحظات آن، مهم‌ترین نظریات حوزه مسائل اجتماعی در قالب دو دسته کلان عینی‌گرا و ذهنی‌گرا بررسی شده است.
فصل سوم، سازمان‌های عضو شورای اجتماعی کشور به عنوان عالی‌ترین شورای متصدی در این حوزه را از سه حیث اهداف سازمانی، مخاطب و سطح و قلمرو فعالیت بررسی می‌کند. 
در فصل چهارم، نقش‌ها و توانمندی‌های امدادگران فرهنگی تشریح شده که در این راستا می‌توان به صفات شخصیتی، توان تشخیص‌دهندگی، واسط بودن و پیونددهندگی، توان آموزش و درمانگری و حامی بودن اشاره کرد.
در پایان این فصل نیز به تجربه‌های گروه‌های مردمی در عرصه کاهش آسیب‌های اجتماعی پرداخته و با ۱۴نفر از امدادگران فرهنگی مصاحبه شده و این تجربه‌ها با استفاده از روش تحلیل مضمون تحلیل شده است.
در فصل پنجم نیز به جمع‌بندی و بیان پیشنهادهای سیاستی پرداخته شده است.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: یکی دیگر از نقش‌های اصلی که امدادگر حوزه آسیب‌های اجتماعی می‌تواند ایفا کند، واسطه بودن (پل) برای حل مشکلات مددجو است. از جمله مشکلات آسیب‌دیدگان اجتماعی، ناآشنایی آن‌ها با منابع اجتماعی در دسترس است.
به عبارت دیگر، هنگامی که یک آسیب‌دیده با مشکلی فردی، گروهی یا خانوادگی روبه‌رو می‌شود، نمی‌داند باید به کجا مراجعه کند و چه نهادی متولی حل مشکلات آن‌هاست. اگر هم نهاد مربوط را پیدا کند، چگونگی ارائه درخواست و مطالبه خود و نحوه پیگیری آن را نمی‌داند؛ از قوانین و مقررات اطلاع ندارد و نمی‌تواند حقوق خود را مطالبه کند.