​​​​​​​پیش از بازی پرتغال در مرحله یک هشتم نهایی جام جهانی مقابل سوئیس، کریستیانو رونالدو به صورت دقیق، ۱۳هزارو250 دقیقه در رده ملی فوتبال بازی کرده بود که تقریباٌ ۹ شبانه روز بیشتر از ۳۶ دقیقه بازی گونسالو راموس بود. رونالدو همچنین در ۱۵۹ بازی ملی از جمله پنج جام جهانی، 118 گل به ثمر رسانده بود؛ در حالی که راموس در سه بازی شامل یک حضور تعویضی، تنها یک بار موفق به گلزنی شده بود.
اما در پایان نخستین بازی راموس به عنوان بازیکن ثابت برای تیم ملی پرتغال، در حالی که قرمزهای اروپای لاتین با پیروزی ۶-۱ حریفشان را له و لورده کردند، راموس با سه گل تبدیل به بهترین گلزن پرتغال در رقابت‌های جام جهانی شد. این یک هت‌تریک هیجان‌انگیز از یک بازیکن ۲۱ ساله در یکی از نمایش‌های بزرگ تاریخ جام‌های جهانی بود؛ نمایشی که با یک گل استثنایی از فاصله نزدیک آغاز شد و با یک ضربه چیپ از روی سر دروازه‌بان تسخیرناپذیر سوئیس، یان زومر به اتمام رسید.
 تصمیم سانتوس، سرمربی ۷۴ ساله پرتغال، مبنی بر کنار گذاشتن رونالدو، مهم‌ترین خبر جام جهانی بود، اما این تصمیم چه به دلیل فرم رونالدو باشد و چه به دلایل انضباطی یا حتی واکنش او به رفتار رونالدو پس از تعویض در دیدار مقابل کره جنوبی، تصمیمی بود که به سود پرتغال تمام شد و این تیم را جوان‌تر و باطراوت‌تر کرد.
با این حال کنار گذاشتن یک ستاره بزرگ مثل رونالدو، به این سادگی‌ها نیست؛ باید در ورزشگاه می‌بودید و می‌دیدید وقتی این مربی باتجربه قصد داشت کاپیتان تیمش را به زمین بفرستد، چه حجم از تشویق را بدرقه راه کریستیانو می‌دید که داشت با چهره‌ای نه چندان راضی، وارد میدان می‌شد.