گپ ما با مهدی و مهدیه، وسط محوطه درندشت صحن عتیق، درست روبه‌روی گنبد طلا گل می‌اندازد. قصه اما توی ذهن ما قصه یک تغییر نام است؛ تغییرنامی که لابد تهِ تهِ تحولش در جهان واقع، می‌شود خط خوردگی یک سند توی بایگانی خاک‌گرفته اداره ثبت‌احوال ناکجاآباد. برای خود آدم‌ها اما اسم‌ها لابد باید نمادین‌تر از این حرف‌ها باشند. لابد اسم «رستم» باید به بر و بازوی صاحبش بیاید... «حافظ» باید یک‌چیزی از ادبیات قدیم بفهمد... «کوروش» یک عِرق عجیبی به این‌ مرز و کشور داشته باشد و... . «سِودا» و «هیوا»ی روایت مهدی و مهدیه هم درست عین همین اسم‌هاست. دست‌کم روزی 50 نفر می‌پرسند «سِودا» و «هیوا» یعنی چی و جواب می‌شنوند «سِودا یعنی عشق»، «هیوا یعنی امید».