اللَّهُمَّ غَشِّنِي فِيهِ بِالرَّحْمَةِ، وَارْزُقْنِي فِيهِ التَّوْفِيقَ وَ الْعِصْمَةَ، وَ طَهِّرْ قَلْبِي مِنْ غَيَاهِبِ التُّهَمَةِ، يَا رَحِيماً بِعِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ.
در دعای بیست و نهمین روز از ماه مبارک رمضان روزه دار از خدای سبحان چند درخواست دارد که نخست می گوید خدایا در این روز مرا در دریای رحمت خود غرق کن!
سفره پربرکت رمضان دارد برچیده می شود و ما از این سفره محروم می‌شویم. از این رو از خدا می‌خواهیم که کاری کند در دریای رحمتش قرار بگیریم و برکات این رحمت واسعه رمضان را در ماه های بعد هم برای ما قرار بدهد.
در دومین خواسته از خدا طلب توفیق می‌کنیم که اعمال خود را با اوامر خداوند هماهنگ کنیم. می‌گوییم توفیق و عصمت را روزی کن. عصمت داشتن یعنی انسان به یک قدرت درونی برسد که از آنچه  پروردگارنهی کرده، پرهیز کند.
برخی کم یا بی توفیق هستند مثلاً رمضان تمام شده اما از آن چیزی نفهمیدند. لای قرآن را باز نکرده... لحظه ای مناجات نداشته... این بی توفیقی درد بزرگی است که گاهی انسان دچار آن می‌شود. عصمت خواستن از خدا در واقع درخواست تقواست؛ آن عاملی که ما را حفاظت می کند تا در سراشیبی سقوط قرار نگیریم. 
در فراز سوم از خدا می‌خواهیم دل را از تاریکی‌ها و شک و اوهام  و بدگمانی پاک بدارد. منظور همان تاریکی شدید و حالت وهمی است که انسان قدرت تشخیص حق از باطل را ندارد. در اینجا می گوییم خدایا دل ما را از وهم و شبهه پاک کن و این میسر نمی‌شود مگر اینکه خود را از گناه پاک کنیم در این صورت خدا به انسان نیروی فرقان عنایت می‌کند.
وقتی انسان اهل تهمت باشد حق و باطل را از هم تشخیص ندهد درباره دیگران بدگمانی کرده به بدبینی و بدخواهی می رسد و هر لحظه ظلمت را برای خود بیشتر می‌کند. دل او کانون فتنه و فساد می‌شود. انسان اگر طهارت قلب نداشته باشد در آن تاریکی‌ها و ظلمت‌های ناشی از اوهام باقی می‌ماند، راه درستی نمی‌یابد و مسیر صحیحی را طی نمی‌کند. از این رو ابتدا خواستیم در دریای رحمت او غرق شویم، اگر چنین شود توفیق روز افزون شده، کارهای ما با اوامر خدا هماهنگ شده، به نیروی عصمت رسیده و در دام گناهان قرار نمی گیریم و روح ما هم پاک شود، که در این صورت توفیق تقوا پیدا کرده و قدرت تشخیص حق از باطل یافته و دل از ظلمات دور می‌شود.