درباره‌اش واقعاً می‌شود گفت اشرف مخلوقات است؛ کم‌حرف، دست به خیر، خستگی‌ناپذیر، مغز متفکر، پُرصبر و کارگشا.
کاملاً اتفاقی توی اسباب بازی فروشی می‌بینمش... با سر اشاره می‌کند به کیسه‌ها و نایلون‌های تلنبار شده بیرون مغازه و توضیح می‌دهد کار زنان هنرمند جنوب و شرق است. می‌گوید: 30 زن سرپرست از این سفره، روزی می‌برند خونه‌هاشون. دیگه از خدا چی بخوایم بهتر از این؟
نگاهش می‌کنم. هنوز همان آدم حسابی‌ست. همان خانم باجنم و دلسوزی که می‌شناختم. همان که دلش می‌تپید برای یک محیط زیست سالم. همان که چند سال پیش کمک کرد، پیگیری کرد و سرانجام یکی دو روستای ییلاقی را بعد از پاک‌سازی و زیباسازی تبدیل کرد به روستاهای نمونه گردشگری و کلی موقعیت شغلی و کار و بار و روزی برای مردمش. آن‌ وقت‌ها می‌گفت حال بد، مسری‌ست. آشغال‌ها را که برداریم و آموزش که بدهیم به مرور اتفاق‌های خوب می‌افتد. می‌گفت تردید، دشمنِ کار خوب است. 
خانم دکتر هنوز فرقی نکرده، عین آن وقت‌ها شکسته نفسی‌اش زیاد است و دوست دارد از هر دری حرف بزند جز از گره‌گشایی‌هایی که کرده. به این خُلق حسنه‌اش عادت دارم.
موقع خداحافظی دو تا عروسک «لوپتو» از کیسه می‌کشد بیرون و می‌گذارد توی دستم. لوپتوی بی‌بی و لوپتوی نوزاد. پارچه‌ گلدار لباس بی‌بی خیلی قشنگ است. نمی‌شود خویشتنداری کنم دیگر و با صدای بلند قربان صدقه‌شان نروم... قربان صدقه رفیقی که اشرف مخلوقات است و می‌دانم رگ پدری‌اش به جنوب می‌رسد و از طرف مادر، شمالیست... قربان صدقه زنان کرمانی که دوخت و دوز می‌کنند تا خالق این ‌همه قصه باشند توی ایران... قربان صدقه حال خوبی که نصیبم شده امروز.

پی‌نوشت
از رسول اکرم(ص) سؤال شد محبوب‌ترین مردم در پیشگاه خدا کیست؟
پیامبر فرمودند: 
کسی که بیشترین سود و خدمت را به مردم برساند.