پای آمریکایی‌ها به طور جدی، در جریان استقراض سال 1301ش از دولت این کشور، به ایران باز شد. کاخ سفید شرط کرده‌بود برای هزینه کردن پول قرض داده شده، دولت ایران باید از مستشاران آمریکایی در امور مالی استفاده کند؛ سر و کله آرتور میلسپو درست در همین زمان پیدا شد؛ یک متخصص امور مالی که با حقوق سالانه 15 هزار دلار به استخدام دولت ایران درآمد تا پول دریافت شده از دولت آمریکا را در جاهایی که لازم است، هزینه کند! برای ایرانی‌های آن روزگار، آمریکا هنوز یک کشور در آن سوی کره خاکی بود که در کارنامه‌اش نمی‌شد رد و نشانی از استعمارگری یافت؛ هرچند که در همان زمان، آن‌ها در آمریکای لاتین یا حتی اقیانوس آرام، شلنگ‌تخته می‌انداختند و دمار از روزگار ملت‌ها در می‌آوردند. میلسپو کارش را در ایران خوب شروع کرد او و همکارانش به توسعه کمی و کیفی زیرساخت‌ها پرداختند. اما انگلیس، رقیب سرسخت، سررسید و در دوره رضاشاه، میلسپو اخراج شد. ولی این آخرین باری نبود که میلسپو به ایران آمد؛ او بعد از جنگ جهانی دوم به کشور ما بازگشت و این‌بار، چهره واقعی آمریکا را به نمایش گذاشت؛ با استثمار مالی ایران، چاپ اسکناس‌های بی‌پشتوانه، خارج کردن غلات و ایجاد قحطی و ... ، میلسپو ایران را به کشوری وابسته تبدیل کرد و نشان داد چهره واقعی آمریکا، تفاوتی با دیگر استعمارگران ندارد.