بر گذشته سنت‌هایی حاکم است که ما می‌توانیم از آن قانون و قاعده دربیاوریم. امیرالمؤمنین(ع) در نامه‌ای به پسرش امام مجتبی(ع) فرمود: پسر جان تاریخ گذشته را با دقت، یک جوری که انگار خودت در آن جمعیت بودی بخوان. یعنی اگر تازیانه‌ای بر دوش مظلومان بلند شده است، تو درد آن را حس کنی. اگر شیرینی بوده است بچشی. این گونه تاریخ گذشته را بخوان. گذشته خیلی مهم است. قرآن هم می‌فرماید گذشته را با دقت ببین... «قُلْ سيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُروا كَيْفَ كانَ عاقِبَهُ الْمُكَذِّبين‏»... همه گذشته برای ما الهام‌بخش است... اما آینده را چکار کنیم؟ سندی نداریم! کتابی نداریم! مدرک نداریم! آینده چه خواهد شد؟ از کجا آینده را بفهمیم؟ این دغدغه‌ای که همه هم دنبال این هستند که آینده مال آن‌ها باشد. سیاستمداران، مکاتب فکری، ادیان... همه می‌گویند آینده مال ما خواهد بود. فیلم می‌سازند. چقدر هالیوود فیلم ساخته است که به جهان بگوید از آنِ مثلاً آمریکاست. آینده موضوع بسیار مهمی است. به نظر ما می‌رسد برای شناخت آینده دو راه وجود دارد؛ یک، پیش‌بینی‌های بشری؛ دو، پیشگویی‌های آسمانی. پیشگویی‌های بشری دو ایراد دارد؛ نخست آنکه محدود است یعنی مثلاً از پیشگو بپرسیم شما تا چند سال بعد را می‌توانی ببینی؟ مثلاً بپرسیم 8هزار سال دیگر پاکستان چه می‌شود؟ می‌گوید: نه، چشم‌های من نمی‌بیند. یکی از ایرادهای پیشگویی‌های بشری این است که محدود می‌بیند. دوم، ضریب خطا دارد. مثلاً پنج تا پیشگویی می‌کند، سه‌تای آن غلط از آب درمی‌آید ... ولی آن قدر جذاب است که مردم سراغ همان دو مورد می‌روند. حالا با این محدودیت‌ها بشر چگونه به پیشگویی‌ها اعتماد کند؟ چطور به آینده اعتماد کند؟ خب نمی‌تواند... می‌ماند پیشگویی‌های آسمانی. ادیان آسمانی بخشی از معارفشان، بشارت‌هایی است راجع به آینده و تاریخ ادیان نشان می‌دهد این‌ها درست درآمده است. موسی آمدن عیسی بن مریم را با تاریخ و با جزئیات پیشگویی کرد... عیسی بن مریم آمدن پیامبر اسلام را با جزئیات، منطقه ظهور، شکل و شمایل و خلق و خو پیشگویی کرده و همان هم 
شده است.