کافی‌است نگاهی به اسناد قدیمی بیندازیم تا با سندهایی روبه‌رو شویم که به قرآن‌خوانی و مناجات‌های سحری در نوبت‌های مختلف مواجه شویم. در این اسناد ذکر شده که مؤذن‌ها براساس دستورالعمل مربوط، به گنبدها می‌رفتند و علاوه بر قرائت اذان به مناجات‌خوانی می‌پرداختند، هر چند امکان ثبت صوت زیبا و لحن دلنشین اذان و مناجات این خادمان در این اسناد وجود نداشته، اما بدون شک یاد و خاطره لحظات زیبایی که مناجات‌خوان‌ها برای زائران رقم می‌زدند،  در حافظه گلدسته‌ها و گنبد رضوی مانده است.
آن‌طور که اسناد روایت می‌کنند، این دستورالعمل‌ها که شامل برنامه‌های مذهبی نیز بوده است، هر ساله صادر می‌شد. در آن زمان، مراسم تلاوت روزانه یک جزء قرآن با حضور تمامی حافظان و قاریان قرآن سه ساعت به غروب مانده در ایوان طلای صحن قدیم (صحن انقلاب اسلامی امروزی) برپا می‌شد، همچنین مقابله قرآن‌ها به منظور تصحیح احتمالی اشتباهات چاپی قرآن‌های موجود،  از دیگر برنامه‌های این مراسم نورانی بود. نواختن طبل (اعلان طبخ سحور)، یکی دیگر از مراسمی است که توسط نقاره‌چیان حرم مطهر انجام می‎شده است. با توجه به نبود امکانات اطلاع‌رسانی برای مردم عادی، این اعلان به منزله تعیین ساعت و وقت سحر بوده است. پس از طبل‌نوازی نقاره‌چیان، دوباره مؤذن‌ها بر سر مناره‌ها می‌رفتند و به ادامه مناجات مشغول می‌شدند که تا هنگام اذان صبح این جریان ادامه داشت. پس از اذان و طلوع فجر، حافظان موظف بودند همچون روزهای قبل، آیات قرآن کریم را طبق معمول قرائت کنند.