آن‌ها که آمده‌اند تا کبر وجود را بشکنند و در لحظه‌های استجابت دعا، استمداد اجابت را به حواله اشک و ناله از حضرت حق مطالبه کنند.
نوای پرسوز و دلنشین مناجات‌خوانی حاج‌محمود کریمی هم جمع این بهانه‌ها را برای حضور جمع‌تر کرده است تا ۳۰ شب از لحظه‌های ابتدایی هر شبانه‌روز این روزها و این ماه مبارک خاص‌تر از همیشه به خلوت دل و دلدار بگذرد. دقایقی از شروع مناجات‌خوانی گذشته و حالا دل‌ها آماده بزم شیدایی شده است.
دست‌ها رو به آسمان است. میان سطور پرمعنای دعا، حدیث نفس بندگی را هم روایت می‌کند و اشک نیاز و ندامت است که جاری است. چه طراوت کم‌نظیری از نیاز و نگاه جریان یافته، نیاز بنده و نگاه معبود. 
سعادتی است حضور میان جمع عشاقی که خویش را در رودخانه زلال بندگی گم کرده‌اند و چشم به صید دل معبود و افتادن به تور بندگی الهی دارند. حاج‌محمود به فراز انتهایی دعا رسیده و لرزش دل‌ها به اوج رسیده است.
حرم امام رضا(ع) چیز دیگری است
دعا به پایان رسیده و آقای علمداری بیرون از رواق در انتظار آمدن همسر و دختر جوانش است. او که خودش خادم حرم شاهچراغ است و پس از وقفه‌ای چهار ساله به اتفاق خانواده به زیارت آمده است، در مورد مراسم دعای ‌امشب می‌گوید: خیلی وقت بود که مثل ‌امشب و اینجا دچار دلشکستگی نشده بودم. حاجتی دارم که باید اینجا و با امام رضا(ع) در میان می‌گذاشتم. او ادامه می‌دهد: یک ساعت مانده به شروع دعا از یکی از خادمان حرم شنیدم دعای ابوحمزه ثمالی در رواق امام برگزار می‌شود. مشتاق شدیم بمانیم به ویژه اینکه حاج‌محمود کریمی هم ذاکر دعا بود. خدا را شکر لذت بردیم.  اینجا در حرم، دعا و زیارت بیشتر و بهتر از هر جای دیگر لذت دارد. اصلاً حرم امام رضا(ع) چیز دیگری است.