​​​​​​​ائمه معصومین(ع) اصرار داشته‌اند از راه‌های مختلف، انس انسان‌ها و شیعیان خود را به دین بیشتر کنند. اگر دوستی داشته باشیم و او را ملاقات کنیم به ما می‌گوید: چرا به ما کم سر می‌زنی؟ بیشتر به ما سر بزن؛ منتظرم. او به من نیاز ندارد؛ او می‌بیند تکامل من و ترقی و تعالی و نورانیت من به این است که با او بیشتر در تماس باشم. دقیقاً این بزرگواران در این روایات می‌خواهند این حقیقت را به ما القا کنند. با کدام زمینه؟ محبت می‌کنند؛ رفاقت می‌کنند؛ اخلاق به خرج می‌دهند؛ فضائل انسانی را در جامعه اجرا می‌کنند. قهراً چنین انسان‌هایی محبوب می‌شوند؛ اگر باطن انسان مسخ نشده باشد، با مشاهده چیزهای خوب شیفته آن‌ها می‌شود.
 امیرالمؤمنين(ع) در مسیر کوفه که با مسیر حله مشترک بود به یک سوار مسیحی برخورد کرد. حضرت آن‌قدر حسن خلق به خرج داد تا مسیحی را جذب کرد. آن مسیحی نمی‌دانست با چه شخصیتی همسفر شده است. سر دوراهی که رسیدند آن شخص خداحافظی کرد و به طرف حله رفت و امیرالمؤمنين(ع) هم فرمود: من می‌خواهم به کوفه بروم. آن شخص مسیحی چند قدمی رفت و دید آقا پشت سرش می‌آید. برگشت و گفت: شما از رفتن به کوفه منصرف شدید؟ فرمودند: نه! چون در بخشی از این راه با شما مصاحبت و رفاقت و همراهی داشتم مستحب است  شما را مشایعت کنم. به نیت مشایعت و بدرقه شما این چند قدم را آمدم و حالا برمی‌گردم و به کوفه می‌روم.
 خدا مرحوم آقامیرزا حسن مصطفوی را رحمت کند. ایشان منزلش در بازار آهنگرها بود. شاید هزار بار با کم و زیادش با ایشان برخورد داشتم.
وقتی می‌خواستم به مسجد بروم ایشان از مغازه‌اش می‌آمد و می‌خواست به منزلش برود، می‌ایستادیم و سلام و احوالپرسی می‌کردیم. من که طرف مسجد می‌رفتم ایشان چند قدم دنبال من می‌آمد. من برمی‌گشتم و تشکر و خواهش می‌کردم؛ ایشان برمی‌گشت و می‌رفت.
دانستن آداب و فرهنگ اسلام که بهترین فرهنگ انسانیت در دنیاست، مشکل است ولی از آن مشکل‌تر عمل کردن به آن است. خود سلام که مستحب و جوابش واجب است زمینه بسیار خوبی برای انس و مصاحبت است و محبت به وجود می‌آورد.