مأمون حضرت رضا(ع) را با آن همه تزویر و سالوس و گفتن «یابن عم» و «یابن رسول‌الله» تحت نظر نگه می‏دارد که مبادا روزی قیام کند و اساس سلطنت را درهم بریزد، چون پسر پیغمبر(ص) است و در حق او وصیت شده و نمی‏شود او را در مدینه آزاد گذاشت. حکام جائر، سلطنت می‏خواستند و همه چیز را فدای این سلطنت و امارت می‏کردند؛ نه اینکه دشمنی خصوصی با کسی داشته باشند. چنان‌که اگر امام(ع)، نعوذ بالله، درباری می‏شد، کمال عزت و احترام را به او می‏گذاشتند و دستش را هم می‏بوسیدند.
(ولایت فقیه، ص 152)