درخواست نخست ما دردعای روز پانزدهم رمضان، این است که خدا «طاعت بندگان خاشع» را نصیب و روزی ما کند. ما دو عنوان «خضوع» و «خشوع» را در اصطلاح معنوی داریم. خضوع، حالت فروتنی و انکسار بیرونی و ظاهری در رفتار انسان است. مثلاً خضوع در مقابل پدر و مادر که انسان حالت محبت و مهربانی به خود می‌گیرد و با زبان نرم و اطاعت  ویژه برخورد می‌کند.
اما گاهی خشوع  است که نوعی فروتنی قلبی و درونی محسوب می‌شود. یعنی آنچه که در ظاهر دیده می‌شود ناشی از یک خشوع قلبی باید باشد. طاعت خدا اگر از روی خشوع و حضور قلب نباشد و انسان در درون نسبت به آن یک عقیده محکمی نداشته باشد، مقبول درگاه خداوند نخواهد بود که بماند، تأثیرگذاری لازم را هم نخواهد داشت.
« الَّذِينَ هُمْ فِي صَلاتِهِمْ خاشِعُونَ» یعنی مؤمنان در درون خود حس تواضع و اینکه در مقابل چه کسی هستند را درک کرده و می‌دانند با چه کسی در حال صحبت و عبادت هستند. 
دومین درخواست ما در این روز شرح صدر است. این حالت، یک وسعت روحی و ظرفیت بالایی است که در شرایط دشوار و مشکلاتی که انسان قرار می‌گیرد، تفکر عمیق و افزایش بصیرت را ایجاد می‌کند. برای هر انسانی این لازم است، اگر نداشته باشد توفیقی در بسیار ی
از مسائل و عبادات نخواهد داشت.
برخی از انسان‌ها وسعت دید وگشاده‌رویی و ضمیر فراخ و نهاد پروسعتی دارند که پذیرش هر واقعیتی هرچقدر بزرگ را دارند. برخی چنان روح تنگ و محدودی دارند که هیچ حقیقتی نافذ در روحشان نخواهد بود. افق دید آن‌ها کوتاه و به مسائل مالی و روزانه محدود می‌شود. افراد دارای شرح صدر بالا و و روح بلند در مواجهه با مصائب و سختی‌ها با روی باز برخورد می‌کنند. وسعت روح و شرح صدر یکی از نعمت‌های بزرگ است. خدا وقتی پیامبر را معرفی می‌کند، منت بر او می‌گذارد از شرح صدری که به او داده سخن می‌گوید «أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ...».
شرح صدر خیلی مسئله مهمی است که از آن به عنوان نعمت یاد شده...خدا کسی را که 
می خواهد هدایت کند به او شرح صدر می‌دهد. این مقدمه هدایت است، راز برتری که دین اسلام بر سایرادیان دارد، همین حالت شرح صدر است.