اول، فراهم کردن توشه برای سفر حاجی... افرادی هستند که هر سال عمره می‌روند، 20 سفر، 30 سفر. همین آدم همسایه‌ای دارد که اشک می‌ریزد و می‌گوید: مگر کربلا برای ما نیست؟! مکه برای ما نیست؟! چه قدر مرحوم مجلسی و دیگران در کتاب روایت آورده‌اند که اگر شخصی، کسی را تجهیز کرد تا کربلا برود، بگوید من امسال زیارت رفتم، عرفه رفتم، این پول مال شما که همسایۀ من هستی، برادر من هستی، دستت نمی‌رسد، من همۀ خرجت را می‌دهم تا کربلا بروی ثوابی که برای این تجهیز هست بیش از آن ثوابی است که خود طرف می‌رود. دوم، رفع مشکلات و مصائب مردم است. کسی که غمی را از غم‌داری بردارد، نگرانی را از کسی بردارد، چه کمک به ازدواج یک جوان باشد، چه کمک به مسکن یک نفر باشد، چه ایجاد صلح میان زن و مرد باشد، فراهم کردن کار برای یک جوان و یا رفع نیاز از کسی باشد با پیامبر(ص) محشور می‌شود. سوم، سرپرستی یتیم... امروزه در جامعه حوادث فراوان است. تصادف، زلزله، اتفاقات و سکته‌ها. لذا خانواده‌هایی که اولاد یتیم دارند در جامعه بسیارند... چهارم، امر به معروف و نهی از منکر... .کسی که گمراهی را هدایت کند. بار برداشتن از دوش مردم که تنها کمک مالی نیست. امروز در جامعه افراد باسواد کم نداریم، تحصیلکرده کم نداریم. یکی در علوم قرآنی، یکی در فلسفه و یکی در بحث‌های معارف و دیگری دبیر یا فوق لیسانس رشته‌ای است... این‌ها با آگاهی دادن به دیگران می‌توانند امر به معروف و نهی از منکر کنند. پنجم، اطعام گرسنگان است... ششم سیراب کردن تشنگان... هفتم انفاق کردن لباس... پوشاندن کسی که بدون لباس مانده... اصلاً پیامبر(ص) می‌فرمایند: ای مردم شما برای احسان و طاعت آفریده شده‌اید. اصلاً یکی از اهداف آفرینش این است که شما را امتحان کنند چقدر دست بده دارید و نیکی می‌کنید؟ خدمت‌رسانی به مردم در ردیف ایمان است... آن کسانی که دستشان می‌رسد – می‌گوییم دستشان می‌رسد، فکرتان به سراغ پول نرود – با آبرو، با زبان، با بیان و به انحای مختلف به دیگران کمک کنیم.