در مقام تبیین نقطه ارتباط آیه 124 سوره بقره با امام زمان(عج) طبق روایت مفضل بن عمر از حضرت صادق(ع) به این نکته اشاره شد که حضرت ابراهیم در نتیجه اظهار عقیده و ایمان به جایگاه و مقامات ذوات مقدس حضرات امامان معصوم(ع) و از جمله دوازدهمین ایشان یعنی حضرت مهدی(عج) شایستگی یافت به مقام امامت منصوب شود: «وَ إِذِ ابْتَلی‏ إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّیتی‏ قالَ لا ینالُ عَهْدِی الظَّالِمینَ».آنچه در این نوبت به آن می‌پردازیم وجه یادکرد از چهارده معصوم(ع) در آیه مورد اشاره با عنوان کلمات است. به طور کلی واژه کلمه در منطق قرآن به معنای حقایقی است که تجلی آن‌ها برابر انسان، بازگوکننده وجود خداوند بوده و بر هستی پروردگار متعال دلالت می‌کنند. از جمله در آیه 171 سوره نساء از حضرت عیسی به عنوان کلمه پروردگار یاد شده است که نشان می‌دهد آن حضرت شخصیتی است که توجه و دقت در کیفیت آفرینش ایشان، انسان را متوجه خداوند می‌کند. بر این اساس باید گفت وجه یادکرد از ذوات مقدس اهل بیت عصمت و طهارت(ع) به کلمات، آن است ایشان عناصری‌اند که توجه آحاد بشر به آن‌ها عامل متوجه شدن ایشان به ذات اقدس الله می‌شود و وجود پروردگار متعال را برای انسان شفاف و آفتابی می‌کند. مؤید این معنا جریان معروف توبه حضرت آدم(ع) به واسطه مواجهه با کلمات پروردگار یعنی معنای مشاهده انوار خمسه طیبه و واسطه قرار دادن این بزرگواران در پیشگاه خداوند است که در روایت مفضل بن عمر نیز مورد اشاره قرار گرفت. توضیح بیشتر اینکه حضرت آدم(ع) پس از هبوط از بهشت به زمین به سبب خوردن از شجره منهیه تا 200 سال به انواع مشکلات و سختی‌ها مبتلا بود و در حالت تحیر و سرگردانی روزگار می‌گذرانید. بعد از گذشت این مدت طولانی، خداوند برای رفع پریشانی آدم و نجات وی از مصائب و مشکلات، انوار مقدس خمسه طیبه که تجلی حقیقت پروردگارند را به آدم نمایاند. حضرت آدم با مشاهده این نورهای مقدس که در مقام دلدادگی و عشقِ به حق، در خدا فانی بودند، متوجه پیمان محبت و عشق خود با خدا شد؛ یعنی با دیدن انوار پنج تن آل‌عبا به یاد آورد که با خدا پیمان بسته بود مانند این ذوات مقدس در عبودیت و بندگی خدا فانی شود؛ اما از پیمان خود تخلف کرد. پس از این جریان به درگاه پروردگار توبه کرد و خداوند متعال هم توبه‌اش را پذیرفت.